Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

W obrazowaniu MR różne sekwencje mają bardzo konkretne zastosowania i łatwo się pomylić, jeśli kojarzy się je tylko ogólnie z „kontrastem” czy „lepszym obrazem”. W tym pytaniu chodziło ściśle o eliminację zakłóceń od tkanki tłuszczowej. Sekwencje zależne od PD, czyli proton density, są ukierunkowane na ocenę gęstości protonowej tkanek. Dają dobrą rozdzielczość struktur anatomicznych, szczególnie w stawach, ale same z siebie nie wygaszają selektywnie sygnału z tłuszczu. Można oczywiście nałożyć na nie dodatkową technikę fat‑sat, ale wtedy mówimy o PD z saturacją tłuszczu, a nie o „obrazowaniu PD‑zależnym” jako takim. Podobnie sekwencje T1‑zależne: tłuszcz naturalnie świeci jasno w T1, co jest przydatne np. do oceny anatomii, szpiku, zmian po kontraście gadolinowym. Jednak to, że tłuszcz jest dobrze widoczny, nie oznacza jego supresji. Wręcz przeciwnie – w klasycznym T1 bez fat‑satu tłuszcz będzie jednym z najjaśniejszych elementów obrazu. Częsty błąd polega na myleniu „ładnego kontrastu” z „tłumieniem tłuszczu”. Sekwencje FLAIR też bywają mylące. FLAIR (Fluid Attenuated Inversion Recovery) jest bardzo podobny konstrukcyjnie do STIR, bo też używa impulsu inwersyjnego, ale jest zaprojektowany do tłumienia sygnału płynu, głównie płynu mózgowo‑rdzeniowego, a nie tłuszczu. W neuroobrazowaniu to standard do wykrywania zmian w istocie białej, udarów, ognisk demielinizacyjnych. Jednak jeśli chcemy pozbyć się sygnału z tłuszczu, FLAIR po prostu nie spełni tego zadania. Prawidłowa koncepcja polega na tym, że tłumienie tłuszczu metodą inwersji uzyskujemy właśnie w STIR, gdzie czas TI jest dobrany do czasu relaksacji T1 tkanki tłuszczowej. W praktyce klinicznej stosuje się też inne techniki fat‑sat, np. CHESS czy Dixon, ale one działają na zasadzie selektywnej saturacji częstotliwościowej, a nie inwersji. Kluczowe jest więc rozróżnienie: PD i T1 opisują rodzaj kontrastu, FLAIR wycisza płyn, a STIR – tłuszcz. Mylenie tych pojęć to typowy błąd na egzaminach i w nauce MR, bo wszystkie nazwy brzmią podobnie i opierają się na relaksacji, ale ich cel kliniczny jest zupełnie inny.