Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

W badaniu scyntygraficznym układu kostnego kluczowe jest, aby radiofarmaceutyk jak najszybciej i w sposób kontrolowany znalazł się w krążeniu ogólnoustrojowym. To jest trochę inne myślenie niż przy typowych lekach, gdzie czasem dopuszcza się różne drogi podania. W medycynie nuklearnej liczy się przewidywalna kinetyka i równomierne rozmieszczenie znacznika, bo od tego zależy jakość obrazu w gammakamerze. Stąd pomysł podania doustnego jest merytorycznie chybiony. Przy podaniu per os radiofarmaceutyk musiałby przejść przez przewód pokarmowy, ulec wchłonięciu w jelitach, przejść przez efekt pierwszego przejścia w wątrobie. Czas wchłaniania byłby różny u każdego pacjenta, zależny od treści pokarmowej, motoryki jelit, chorób współistniejących. Obraz scyntygraficzny byłby opóźniony, rozmyty, a część dawki mogłaby w ogóle nie dotrzeć do kości. Podanie podskórne również nie spełnia wymagań tego badania. Wchłanianie z tkanki podskórnej jest wolne, zależne od ukrwienia, temperatury skóry, a nawet ruchu kończyny. Zamiast równomiernego rozprowadzenia mielibyśmy niekontrolowane, miejscowe przetrzymywanie radioaktywności, co powodowałoby artefakty w obrazach i niepotrzebne napromienienie tkanek miękkich w miejscu iniekcji. Zdarza się w praktyce, że wynaczynienie dożylne imituje właśnie taki obraz – i od razu widać, jak bardzo psuje to badanie. Droga domięśniowa również jest niewłaściwa. Preparat zdeponowany w mięśniu wchłania się powoli i nierównomiernie, a przez dłuższy czas tworzy miejscowe ognisko zwiększonej aktywności, które może być mylące w interpretacji. Typowym błędem myślowym jest tu przenoszenie schematów z podawania zwykłych leków (np. antybiotyków) na radiofarmaceutyki. W scyntygrafii nie chodzi tylko o osiągnięcie działania farmakologicznego, ale głównie o uzyskanie czystego, powtarzalnego obrazu narządu docelowego. Dlatego w standardach medycyny nuklearnej podkreśla się, że w badaniu kośćca obowiązuje wyłącznie droga dożylna, a inne drogi podania traktuje się jako błąd proceduralny, który kompromituje wynik badania.