Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

W diagnostyce MR kręgosłupa szyjnego kluczowe jest prawidłowe pozycjonowanie pacjenta, bo to ono w dużej mierze decyduje o jakości obrazów i powtarzalności badania. Ułożenia na brzuchu, niezależnie czy głową czy nogami do magnesu, praktycznie nie stosuje się w rutynowych badaniach odcinka szyjnego. Pozycja pronacyjna jest niewygodna, trudniej w niej zapewnić stabilizację głowy i odcinka szyjnego, a pacjent ma utrudnione oddychanie i kontakt z personelem. Dodatkowo większość dedykowanych cewek szyjnych i głowowo-szyjnych jest zaprojektowana do pozycji na plecach, więc próba badania na brzuchu byłaby po prostu niezgodna z konstrukcją sprzętu i instrukcją producenta. Pojawia się też czasem pokusa, żeby kogoś ułożyć nogami do magnesu, zwłaszcza przy pacjentach z klaustrofobią, bo wydaje się, że „będzie mniej w tunelu”. W przypadku badania szyi i kręgosłupa szyjnego jest to jednak rozwiązanie niefunkcjonalne. Centralna strefa największej jednorodności pola magnetycznego znajduje się mniej więcej w środku tunelu, a aparat jest projektowany tak, by głowa i szyja wchodziły jako pierwsze. Ułożenie nogami do magnesu powodowałoby, że badany odcinek szyjny znalazłby się w gorszej strefie pola, co przekłada się na spadek jakości obrazu, większe zniekształcenia geometryczne i problemy z optymalnym dopasowaniem cewek. Typowym błędem myślowym jest traktowanie wszystkich badań MR tak samo, jakby wystarczyło „położyć pacjenta byle jak i wsunąć do tunelu”. W rzeczywistości każde badanie ma swoje procedury, a kręgosłup szyjny wymaga stabilności, symetrycznego ułożenia i wykorzystania odpowiedniej cewki, co z kolei wymusza standardową pozycję na plecach, głową do magnesu. Dlatego odpowiedzi sugerujące pozycję na brzuchu albo nogami do magnesu są po prostu sprzeczne z przyjętymi w praktyce medycznej standardami i zaleceniami producentów tomografów MR.