Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii
Zawód: Technik elektroradiolog
Kategorie: Diagnostyka obrazowa Anatomia w obrazowaniu
W jakiej projekcji i pod jakim kątem padania promienia centralnego został wykonany radiogram obojczyka?
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Prawidłowo wskazana odpowiedź „w projekcji AP i skośnym dołgłowowo kącie padania promienia centralnego” odpowiada klasycznemu obrazowi tzw. projekcji osiowej (skośnej) obojczyka stosowanej w radiografii. W standardach opisanych m.in. w podręcznikach do technik obrazowania przy badaniu obojczyka wykonuje się zazwyczaj dwie projekcje: AP w prostopadłym padaniu oraz AP z ukośnym dołgłowowym nachyleniem promienia centralnego (zwykle 15–30° w stronę głowy). Celem tej skośnej projekcji jest „wyciągnięcie” obojczyka ponad cień żeber i łopatki, tak aby jego zarys był dobrze odseparowany od tła kostnego klatki piersiowej. Dzięki temu łatwiej ocenić drobne złamania, przemieszczenia i zniekształcenia, zwłaszcza w części środkowej i przyśrodkowej kości. Na przedstawionym radiogramie obojczyk jest wyraźnie uniesiony względem żeber, co jest typowe właśnie dla skośnego dołgłowowego ustawienia wiązki przy projekcji AP. Pacjent jest skierowany przodem do detektora (projekcja AP – promień biegnie z przodu do tyłu), a nachylenie w kierunku dołgłowowym powoduje, że struktury leżące głębiej nakładają się mniej na obojczyk. W praktyce technik często dobiera kąt indywidualnie: u osób szczupłych wystarczy ok. 15°, u osób z masywną budową klatki lepiej sprawdza się 25–30°. Moim zdaniem warto zapamiętać, że jeśli na zdjęciu obojczyk „odrywa się” od żeber i jest jakby bardziej horyzontalny, to prawie na pewno patrzymy na projekcję AP z kątem dołgłowowym. To jest standardowa dobra praktyka przy podejrzeniu złamań pourazowych, przy kontroli zrostu oraz przy ocenie zmian w okolicy stawu barkowo‑obojczykowego i mostkowo‑obojczykowego.