Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

W elektrokardiografii lokalizacja elektrod przedsercowych jest ściśle zdefiniowana i nie ma tu dużego pola do własnej interpretacji. Żółta elektroda V2 powinna leżeć w IV przestrzeni międzyżebrowej przy lewym brzegu mostka. Częsty błąd polega na „przerzuceniu” jej na prawą stronę klatki piersiowej, czyli przy prawym brzegu mostka. To miejsce jest zarezerwowane dla V1. Taka zamiana powoduje zaburzenie całego układu odprowadzeń przedsercowych i może dawać obraz przypominający np. blok prawej odnogi pęczka Hisa albo różne formy przerostu komór, których w rzeczywistości nie ma. Innym typowym nieporozumieniem jest przesuwanie V2 za bardzo w bok, w kierunku pachy. Odprowadzenia boczne to domena V5 i V6, które zakładamy odpowiednio w linii pachowej przedniej i środkowej, najczęściej w V przestrzeni międzyżebrowej. Jeśli V2 wyląduje w tych rejonach, to de facto przestaje być odprowadzeniem przy mostku, a zaczyna „udawać” odprowadzenie boczne. W efekcie zanikają charakterystyczne dla przegrody zmiany w załamkach R i S, a zapis staje się trudny do prawidłowej interpretacji. Z mojego doświadczenia największy problem sprawia właśnie mylenie przestrzeni międzyżebrowych: wielu osobom wydaje się, że IV i V przestrzeń to prawie to samo, więc przesunięcie o jedno żebro nie zrobi różnicy. Niestety, robi, i to sporą. Odprowadzenia V3–V6 są bardzo czułe na takie przesunięcia, a V2 – jako odprowadzenie przy mostku – musi być dokładnie naprzeciwko V1, ale po lewej stronie. Dobra praktyka polega na systematycznym: najpierw odnalezieniu II przestrzeni międzyżebrowej, potem policzeniu do IV, wyznaczeniu brzegu mostka i dopiero wtedy przyklejeniu elektrody. Pomijanie tego etapu i przyklejanie „mniej więcej tam, gdzie zwykle” prowadzi do opisanych wyżej błędów i fałszywych rozpoznań w EKG.