Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

W leczeniu izotopowym tarczycy kluczowe jest zrozumienie, że chodzi o klasyczne zastosowanie jodu-131 jako radiofarmaceutyku, a nie o jakiekolwiek „ogólne” promieniowanie podawane w dowolny sposób. Typowym błędem jest myślenie, że skoro wiele leków podajemy dożylnie, to radioizotop do leczenia tarczycy też powinien być podany w ten sposób. W praktyce medycyny nuklearnej przy terapii tarczycy standardem jest droga doustna, bo jod jest fizjologicznie wchłaniany z przewodu pokarmowego i bardzo dobrze trafia do krwiobiegu, a stamtąd do tarczycy. Nie ma więc żadnej przewagi dożylnego podania w tym konkretnym wskazaniu, a są dodatkowe obciążenia organizacyjne i bezpieczeństwa. Drugi problem dotyczy rodzaju promieniowania. W leczeniu tarczycy stosujemy emiter promieniowania beta, a nie alfa. Cząstki beta mają zasięg rzędu kilku milimetrów w tkankach, co pozwala na skuteczne niszczenie komórek tarczycy przy stosunkowo ograniczonym uszkodzeniu tkanek sąsiednich. Cząstki alfa mają bardzo krótki zasięg i bardzo duży efekt biologiczny na małej odległości, przez co są raczej zarezerwowane do innych, bardziej specyficznych terapii celowanych, a nie do klasycznego leczenia nadczynności tarczycy czy ablacji pozostałej tkanki tarczycowej. Moim zdaniem częstą pułapką jest też utożsamianie „silniejszego” promieniowania z „lepszym” leczeniem. W radioterapii i medycynie nuklearnej nie chodzi o maksymalną moc, tylko o optymalny rozkład dawki, selektywność i bezpieczeństwo. Dlatego skojarzenie: izotopowe leczenie tarczycy = jod-131 doustnie, emiter beta, jest zgodne zarówno z podręcznikami, jak i z rutynową praktyką kliniczną oraz wytycznymi towarzystw medycyny nuklearnej. Inne kombinacje drogi podania i rodzaju promieniowania w tym pytaniu po prostu nie pasują do rzeczywistych standardów postępowania.