Poprawna odpowiedź „4–25 MeV” dobrze oddaje typowy zakres energii wiązki fotonowej generowanej w medycznym przyspieszaczu liniowym stosowanym w radioterapii. W praktyce klinicznej większość akceleratorów terapeutycznych pracuje z energiami fotonów około 4, 6, 10, 15, czasem 18 MV (czyli MeV, bo w tym kontekście używa się zamiennie skrótu MV), a górna granica rzędu 20–25 MeV jest już stosowana rzadziej, ale wciąż mieści się w standardach. Takie energie pozwalają na głęboką penetrację w tkankach, co jest kluczowe przy napromienianiu nowotworów położonych kilka–kilkanaście centymetrów pod powierzchnią skóry, np. guzów w miednicy czy w śródpiersiu. Z mojego doświadczenia, w codziennej pracy klinicznej najczęściej używa się wiązek 6 i 10 MV, bo dają dobry kompromis między głębokością dawki a ochroną skóry. Dzięki zjawisku tzw. build-up dawka maksymalna odkłada się na pewnej głębokości, a nie od razu na powierzchni, co jest ważnym elementem dobrej praktyki radioterapeutycznej. Standardy planowania (np. zalecenia ESTRO, IAEA) zakładają stosowanie właśnie takich energii w teleterapii megawoltowej, z użyciem technik IMRT czy VMAT. Przy niższych energiach fotonów nie uzyskano by odpowiedniej głębokości penetracji, a przy dużo wyższych pojawiłyby się dodatkowe problemy, jak nasilona produkcja neutronów i trudniejsza ochrona radiologiczna bunkra. Warto też pamiętać, że inny jest zakres energii w diagnostyce (kilkadziesiąt–kilkaset keV), a inny w terapii megawoltowej, i to pytanie właśnie ładnie to rozgranicza. W praktyce technik radioterapii, wiedza o typowym zakresie 4–25 MeV pomaga lepiej rozumieć krzywe procentowej dawki w głębokości, dobór energii do lokalizacji guza i ograniczeń narządów krytycznych, a więc realnie przekłada się na bezpieczeństwo i skuteczność leczenia.
Zakres energii wiązki fotonów w medycznym przyspieszaczu liniowym jest ściśle związany z jego przeznaczeniem: ma to być urządzenie terapeutyczne, a nie diagnostyczne. Odpowiedzi z zakresami 0,1–0,3 MeV oraz 1–3 MeV odzwierciedlają raczej myślenie kategoriami aparatury diagnostycznej albo historycznych urządzeń niskoenergetycznych. Foton o energii 0,1–0,3 MeV (czyli 100–300 keV) to typowy poziom dla klasycznego RTG czy mammografii, czasem także dolny zakres tomografii komputerowej. Takie promieniowanie bardzo silnie oddziałuje z tkankami powierzchownymi, co skutkuje wysoką dawką na skórze i szybkim spadkiem dawki w głąb. W radioterapii głębiej położonych guzów byłoby to kompletnie niepraktyczne i niezgodne z aktualnymi standardami leczenia, bo nie osiągnęlibyśmy pożądanej dawki w objętości guza, a za to mocno uszkodzilibyśmy skórę i tkanki podskórne. Zakres 1–3 MeV to z kolei coś pomiędzy klasycznym aparatem kobaltowym (ok. 1,25 MeV) a dolnym progiem typowego akceleratora megawoltowego. Współcześnie liniowe akceleratory medyczne do teleterapii są projektowane tak, by generować fotony o energii co najmniej kilku MeV, ponieważ dopiero wtedy uzyskujemy efekt budowy dawki w głębi (build-up) i lepszy rozkład dawki w tkankach. Zbyt niska energia wiązki powoduje zbyt duże obciążenie skóry i słabą penetrację, co przeczy idei radioterapii megawoltowej. Z drugiej strony zakres 100–150 MeV bardziej pasuje do wiązek protonowych lub wysokoenergetycznych elektronów w fizyce eksperymentalnej, a nie do klasycznych fotonów z akceleratora terapeutycznego. Tak wysokie energie fotonów byłyby ekstremalnie trudne do opanowania pod względem ochrony radiologicznej (produkcja neutronów, rozbudowane osłony), a w rutynowej onkologii po prostu nie ma takiej potrzeby. Typowym błędem jest tu mieszanie pojęć: ktoś kojarzy „im wyższa energia, tym lepiej penetruje”, więc intuicyjnie wybiera bardzo wysokie wartości, albo odwrotnie – kojarzy promieniowanie z diagnostyki RTG i wybiera zbyt niskie zakresy. Tymczasem współczesna radioterapia opiera się na fotonach rzędu kilku do kilkunastu MeV, z górnym zakresem w okolicy 20–25 MeV, co zapewnia optymalny kompromis między głębokością dawki, jakością planu a bezpieczeństwem pacjenta i personelu.