Prawidłowo: w obrazowaniu metodą rezonansu magnetycznego T1 oznacza czas relaksacji podłużnej (spin–sieć). Chodzi o to, jak szybko namagnesowanie podłużne protonów (w osi głównego pola magnesu) wraca do stanu równowagi po pobudzeniu impulsami RF. W praktyce im krótszy T1, tym dany rodzaj tkanek szybciej „odzyskuje” swoje namagnesowanie podłużne i tym jaśniej świeci na obrazach T1‑zależnych. Dlatego na typowych sekwencjach T1‑zależnych tłuszcz ma krótki T1 i jest jasny, a płyny (np. płyn mózgowo‑rdzeniowy) mają długi T1 i wypadają ciemno. To jest bardzo użyteczne np. w rezonansie głowy: kontrast między istotą białą i szarą mózgu wynika w dużej mierze z różnic w T1. Po podaniu środka kontrastowego gadolinowego też patrzymy głównie na obrazy T1‑zależne, bo skrócenie T1 powoduje wzmocnienie sygnału w miejscach gromadzenia się kontrastu (np. guz, obszar zapalny, zaburzona bariera krew–mózg). Moim zdaniem dobrze jest kojarzyć, że T1 to nie jest żaden „czas echa” ani „czas inwersji”, tylko fizyczny parametr tkanki, który decyduje o kontraście przy odpowiednio dobranych parametrach sekwencji (TR, TE, ewentualnie TI). W codziennej pracy technika czy elektroradiologa rozumienie T1 pomaga świadomie dobierać protokoły, wiedzieć czemu zmiana TR zmienia kontrast i dlaczego w jednych badaniach lekarz chce mocno T1‑zależne obrazy, a w innych bardziej T2‑zależne. To jest taka podstawa fizyki MR, do której ciągle się wraca.
W rezonansie magnetycznym łatwo się pomylić, bo mamy kilka różnych czasów: T1, T2, czas echa TE, czas inwersji TI, a wszystko brzmi podobnie i miesza się w głowie. Dlatego warto to sobie spokojnie poukładać. T1 to czas relaksacji podłużnej, czyli opisuje, jak szybko namagnesowanie wzdłuż głównego pola magnetycznego wraca do stanu równowagi po zadziałaniu impulsu RF. Nie jest to ani czas echa, ani czas inwersji, ani relaksacja poprzeczna. Czas echa, najczęściej oznaczany jako TE, to odstęp między impulsem pobudzającym RF a zarejestrowaniem maksimum sygnału echa. TE jest parametrem sekwencji ustawianym na konsoli przez technika, a nie właściwością fizyczną tkanki. Zbyt krótkie lub zbyt długie TE wpływa na to, czy obraz będzie bardziej T1‑, czy T2‑zależny, ale sam TE nie jest równoznaczny z T1. Podobnie czas inwersji, oznaczany jako TI, występuje w sekwencjach typu inversion recovery (np. STIR, FLAIR). TI to przerwa między impulsem odwracającym 180° a impulsem pobudzającym 90°. Dobierając odpowiedni TI można wygasić sygnał z wybranej tkanki, np. tłuszczu w STIR albo płynu mózgowo‑rdzeniowego w FLAIR, ale nadal – to jest parametr sekwencji, a nie definicja T1. Z kolei relaksacja poprzeczna to T2, związana z zanikiem namagnesowania w płaszczyźnie prostopadłej do pola głównego. T2 odpowiada za to, jak szybko sygnał w tej płaszczyźnie zanika w wyniku dekoherencji spinów. W obrazach T2‑zależnych płyny są jasne, bo mają długi T2, a tłuszcz zazwyczaj nie jest tak dominująco jasny jak na T1. Typowy błąd myślowy polega na tym, że skoro TE i TI też są „czasami” w MR, to ktoś automatycznie kojarzy je z T1. Tak samo część osób myli T1 i T2, bo oba to „czasy relaksacji”. W praktyce klinicznej rozróżnienie tego ma znaczenie: przy planowaniu badań i interpretacji obrazów lekarz i technik świadomie dobierają TR, TE i ewentualnie TI, żeby uwypuklić różnice w T1 lub T2 tkanek. Dlatego warto zapamiętać: T1 – relaksacja podłużna, T2 – poprzeczna, TE – czas echa, TI – czas inwersji. I wtedy cała reszta zaczyna być dużo bardziej logiczna.