Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

W obrazowaniu MR łatwo się pogubić w nazwach sekwencji i częsty błąd polega na wrzucaniu do jednego worka wszystkich technik „specjalnych”. EPI, DWI czy STIR brzmią bardzo technicznie, ale ich główne zastosowania są zupełnie inne niż uwidacznianie naczyń metodą angiograficzną. W przypadku EPI, czyli echo-planar imaging, mamy do czynienia z bardzo szybką techniką akwizycji, używaną przede wszystkim w badaniach funkcjonalnych mózgu (fMRI) oraz w sekwencjach dyfuzyjnych. EPI jest świetne tam, gdzie liczy się czas – np. w ostrym udarze – ale sama w sobie nie jest standardową sekwencją do angiografii MR. Można na niej zobaczyć naczynia pośrednio, bo w mózgu zawsze coś się odznacza, jednak to nie jest dedykowana metoda do precyzyjnej oceny światła tętnic. DWI, czyli diffusion weighted imaging, służy głównie do oceny dyfuzji wody w tkankach. To podstawa diagnostyki ostrego udaru niedokrwiennego, niektórych guzów, zmian zapalnych czy ropni. Na DWI naczynia nie są celem badania – bardziej interesuje nas ograniczenie dyfuzji w miąższu, a nie morfologia i drożność naczyń. Typowym błędem jest myślenie, że skoro DWI jest „specjalne” i też używane w udarze, to może służy do oglądania naczyń. W praktyce to zupełnie inny kontrast fizyczny niż angiografia TOF. Z kolei STIR (Short Tau Inversion Recovery) to sekwencja tłumiąca sygnał tłuszczu, szeroko stosowana w obrazowaniu układu kostno-stawowego, tkanek miękkich, zmian zapalnych czy urazowych. STIR podkreśla obrzęk, wysięk, zmiany zapalne – naczynia na takim obrazie nie są ani specjalnie wyróżnione, ani dobrze ocenialne pod kątem zwężeń czy tętniaków. Mylenie STIR z technikami naczyniowymi zwykle wynika z tego, że obie są nazywane „specjalnymi sekwencjami”, ale ich fizyka i zastosowanie kliniczne są inne. W standardach dobrej praktyki diagnostyki MR, gdy mówimy o niekontrastowej angiografii, pojawiają się nazwy właśnie takie jak TOF lub PC-MRA (phase contrast), a nie EPI, DWI czy STIR. Dlatego wybór którejkolwiek z tych trzech opcji jako głównej sekwencji do uwidaczniania naczyń jest po prostu niezgodny z tym, jak faktycznie planuje się badanie i jak opisuje się je w protokołach pracowni rezonansu.