Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

W migotaniu komór serce przestaje wykonywać skoordynowane skurcze, a jego aktywność elektryczna staje się całkowicie chaotyczna. Na EKG nie szukamy wtedy pojedynczych załamków, tylko patrzymy na ogólny charakter linii. Częsty błąd polega na tym, że ktoś próbuje „dopasować” migotanie komór do znanych mu elementów, jak wysoki załamek T czy głęboki załamek Q, bo to są rzeczy dobrze kojarzone z zawałem, niedokrwieniem albo zaburzeniami elektrolitowymi. W migotaniu komór takich typowych, wyraźnych załamków po prostu nie ma – linia jest falista, nieregularna, bez wyraźnych zespołów QRS i bez powtarzalnego rytmu. Wysoki załamek T może pojawiać się na przykład w hiperkaliemii, w ostrych niedokrwieniach, czasem w zespole wczesnej repolaryzacji, ale to są sytuacje, gdzie nadal widzimy zorganizowaną czynność serca i zachowane zespoły QRS. Głęboki załamek Q kojarzymy raczej z przebytym zawałem mięśnia sercowego albo z ostrym zawałem, gdzie tworzy się tzw. patologiczny Q. To też dalej jest rytm, który ma pewną strukturę, a nie chaotyczny wzór jak w migotaniu komór. Z kolei regularna fala sinusoidalna przypomina bardziej niektóre artefakty, rzadko pewne zaawansowane zaburzenia przewodzenia czy ciężkie zaburzenia elektrolitowe, ale nie VF. W migotaniu komór kluczowa jest właśnie nieregularność: różna amplituda, różne odstępy, brak powtarzalnego schematu. Typowym błędem myślowym jest założenie, że „jak coś wygląda jak sinusoida, to musi być ładne i regularne”, a VF opisuje się jako sinusoidę tylko w sensie falistego kształtu, nie w sensie matematycznej regularności. W dobrych praktykach interpretacji EKG zawsze zaczyna się od oceny: czy jest rytm, czy są zespoły QRS, jaka jest regularność. Jeśli cokolwiek jest wyraźnie regularne, to już powątpiewamy w migotanie komór. Dlatego odpowiedzi odwołujące się do pojedynczych załamków albo do regularnej fali nie pasują do obrazu VF i prowadzą na manowce diagnostyczne, co w realnej sytuacji klinicznej mogłoby opóźnić defibrylację i narazić pacjenta na utratę szansy na przeżycie.