Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

Numeracja zębów w radiologii stomatologicznej opiera się praktycznie wszędzie na systemie FDI, czyli Międzynarodowej Federacji Dentystycznej. Jeśli pomylimy się w interpretacji numeru, to konsekwencje mogą być całkiem poważne: od błędnego opisu zdjęcia, przez niewłaściwe zaplanowanie zabiegu, aż po udzielenie świadczenia na niewłaściwym zębie. Ząb oznaczony jako 23 nie może być dolny, bo pierwsza cyfra w tym systemie zawsze opisuje ćwiartkę łuku zębowego. Cyfra 1 to górna prawa, 2 – górna lewa, 3 – dolna lewa, 4 – dolna prawa. Skoro więc mamy „2”, to automatycznie mówimy o szczęce, czyli zębie górnym, i to po lewej stronie pacjenta. Błąd myślowy często polega na tym, że ktoś patrzy na obraz RTG jak na „zdjęcie twarzy” i myli swoją lewą z lewą stroną pacjenta – na pantomogramie prawa strona pacjenta jest po naszej lewej. To rodzi wrażenie, że ząb, który jest po lewej stronie ekranu, to prawa strona pacjenta, i zaczyna się zamieszanie z numeracją. Druga cyfra w symbolu 23 to „3”, a ona określa rodzaj zęba w danej ćwiartce: 1 i 2 to siekacze, 3 to kieł, 4 i 5 to przedtrzonowce, 6–8 to trzonowce. Nie ma więc możliwości, żeby 23 był kłem dolnym, ani prawym, bo dolne kły to 33 (dolny lewy) i 43 (dolny prawy), a górne kły to 13 (górny prawy) i 23 (górny lewy. Pomyłki biorą się też z mieszania różnych systemów – niektórzy kojarzą „trójkę” po prostu jako kieł i zapominają o pierwszej cyfrze oznaczającej ćwiartkę. W dobrej praktyce radiologicznej zawsze warto na spokojnie rozczytać obie cyfry: najpierw określić ćwiartkę, potem typ zęba. To prosta czynność, ale bardzo pilnuje bezpieczeństwa pacjenta i spójności dokumentacji medycznej, zwłaszcza gdy opis zdjęcia jest przekazywany dalej do innego lekarza lub technika.