Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

W scyntygrafii kośćca bardzo łatwo pomylić znaczenie obrazu, jeśli próbujemy patrzeć na niego tak jak na zdjęcie RTG. W badaniu izotopowym nie oglądamy struktury kostnej, tylko rozkład radiofarmaceutyku, który gromadzi się proporcjonalnie do metabolizmu kości i przepływu krwi. Dlatego interpretacja pojęć typu „ognisko gorące” i „ognisko zimne” musi się opierać na fizjologii i farmakokinetyce znacznika, a nie na intuicji wizualnej. Błędne jest kojarzenie „ogniska gorącego” z brakiem albo zmniejszonym gromadzeniem znacznika. Miejsca, gdzie radiofarmaceutyku jest mało lub prawie wcale go nie ma, to tzw. „ogniska zimne”. Widzimy je np. w martwicy kości, niektórych guzach litych wypierających prawidłową tkankę kostną, przy ciężkich zaburzeniach ukrwienia albo po rozległych napromienianiach, gdzie metabolizm kostny jest wyciszony. Na obrazie scyntygraficznym wyglądają jak ubytki, ciemniejsze plamy na tle prawidłowo gromadzącego kośćca. To jest dokładne przeciwieństwo ognisk gorących, dlatego utożsamianie „hot spot” z brakiem sygnału całkowicie odwraca logikę badania. Tak samo mylenie „ogniska gorącego” z równomiernym gromadzeniem znacznika wynika z przenoszenia myślenia z RTG: że jak coś wygląda „normalnie”, to pewnie jest „gorące” albo „aktywne”. W scyntygrafii prawidłowy kościec ma w miarę równomierne, symetryczne wychwyty, bez wyraźnie wybitych punktów. To jest tło fizjologiczne. Dopiero miejsca, które świecą wyraźnie intensywniej niż otoczenie, określamy jako „hot spots”. One sygnalizują wzmożony obrót kostny i wymagają korelacji z wywiadem, RTG, TK czy MR. Z mojego doświadczenia typowy błąd polega na tym, że ktoś patrzy na scyntygrafię jak na „dziurawe” RTG: gdzie ciemno – tam ubytek, gdzie jasno – tam kość. Tymczasem tu liczy się ilość zarejestrowanego promieniowania z radiofarmaceutyku. Dobre praktyki w medycynie nuklearnej mówią jasno: gorące ognisko to obszar zwiększonego wychwytu znacznika, zimne – zmniejszonego lub brak wychwytu, a równomierne gromadzenie odpowiada prawidłowej, fizjologicznej aktywności. Zrozumienie tej różnicy jest kluczowe, żeby nie przegapić zmian przerzutowych ani nie nadinterpretować prawidłowych struktur jako patologii.