Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

W scyntygrafii perfuzyjnej płuc kluczowe jest zrozumienie, co dokładnie chcemy zobrazować. Badanie ma ocenić perfuzję, czyli przepływ krwi przez łożysko naczyniowe płuc, a nie wentylację ani czynność tarczycy. Z tego wynika zarówno wybór radioizotopu, jak i drogi jego podania. Częsty błąd polega na automatycznym kojarzeniu 99mTc z podaniem wziewnym, bo w badaniach wentylacyjnych płuc faktycznie stosuje się wziewne aerozole znakowane technetem-99m. Jednak w badaniu perfuzyjnym ta logika się odwraca: interesuje nas krążenie krwi, więc radiofarmaceutyk musi trafić do układu naczyniowego, czyli podajemy go dożylnie. Po podaniu dożylnym 99mTc-MAA ulega zatrzymaniu w kapilarach płucnych, co tworzy mapę ukrwienia miąższu płucnego. Gdybyśmy podali 99mTc wziewnie, obraz odzwierciedlałby rozmieszczenie aerozolu w drogach oddechowych, a więc wentylację, a nie perfuzję. To inny typ badania, używany do oceny np. przewlekłej obturacyjnej choroby płuc czy astmy. Z kolei zastosowanie jodu-123, niezależnie czy wziewnie, czy dożylnie, nie odpowiada standardowym protokołom scyntygrafii perfuzyjnej płuc. 123I jest klasycznie kojarzony z badaniami tarczycy i nie jest typowym znacznikiem ukrwienia płuc. W praktyce klinicznej obowiązujące wytyczne medycyny nuklearnej wskazują 99mTc-MAA jako podstawowy radiofarmaceutyk do oceny perfuzji płuc. Błędne odpowiedzi biorą się często z mieszania w głowie różnych protokołów: wentylacja vs perfuzja, płuca vs tarczyca, 99mTc vs 123I. Warto sobie ułożyć prostą mapę: perfuzja płuc – 99mTc-MAA dożylnie; wentylacja płuc – preparat wziewny; tarczyca – jod radioaktywny. Taka struktura porządkuje wiedzę i zmniejsza ryzyko takich pomyłek na egzaminie i w praktyce zawodowej.