Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

W tym pytaniu haczyk polega na zrozumieniu, jak parametry TR i TE wpływają na kontrast obrazu w sekwencji echa spinowego. Krótkie czasy repetycji, takie jak 300–400 ms czy 500–700 ms, są typowe raczej dla obrazów T1-zależnych, a nie T2-zależnych. Przy krótkim TR tkanki o różnym czasie relaksacji podłużnej T1 mają bardzo zróżnicowany stopień regeneracji magnetyzacji przed kolejnym impulsem RF. To powoduje silne uwidocznienie różnic w T1, natomiast wpływ T2 jest wtedy stosunkowo mniej widoczny. W praktyce przekłada się to na jasny obraz tłuszczu, dobrą wizualizację struktur anatomicznych i słabsze podkreślenie obrzęku czy zmian zapalnych. Odpowiedzi z zakresu 300–900 ms odzwierciedlają dość częste, ale mylne założenie, że „średni” TR da „mieszany” kontrast i można to nazwać T2. Z mojego doświadczenia wynika, że uczniowie często intuicyjnie myślą: trochę dłuższy TR niż w T1 to pewnie już T2. Niestety tak to nie działa. Żeby kontrast T2 naprawdę zdominował obraz, trzeba zastosować TR na tyle długi, aby wpływ T1 został w dużej części zminimalizowany. Dlatego w standardowych protokołach MR dla głowy, kręgosłupa czy stawów, sekwencje T2-zależne spin echo pracują zwykle z TR powyżej 2000 ms, często nawet 3000–5000 ms, przy jednoczesnym długim TE. Krótsze TR, jak w proponowanych błędnych odpowiedziach, prowadzą do obrazów mieszanych T1/T2 lub typowo T1-zależnych, co nie jest pożądane, gdy szukamy obrzęku, płynu, zmian demielinizacyjnych czy przewlekłych ognisk zapalnych. Dobrym nawykiem jest więc kojarzenie: krótkie TR i krótkie TE – T1, długie TR i długie TE – T2. Wtedy łatwiej unika się takich pułapek na egzaminach i w praktyce przy doborze protokołów.