Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

W tym pytaniu łatwo się pomylić, bo wartości TR rzędu kilkuset milisekund rzeczywiście pojawiają się w wielu sekwencjach MR, ale kluczowe jest zrozumienie, kiedy dominuje kontrast T1, a kiedy T2. Przy bardzo krótkich TR, poniżej 400 ms, obraz jest wyraźnie T1-zależny. Tkanki nie zdążą się w pełni zrelaksować podłużnie między kolejnymi impulsami, dlatego różnice T1 są bardzo podkreślone. To jest logika stosowana np. w szybkich sekwencjach T1 do obrazowania z kontrastem gadolinowym. Taki TR jest zdecydowanie za krótki, żeby zbudować typowy kontrast T2. Podobnie wartości TR rzędu 500–700 ms nadal mieszczą się w zakresie raczej krótkich czasów repetycji dla klasycznego spin echo. Obraz przy takich ustawieniach będzie wciąż silnie T1-zależny, szczególnie jeśli TE jest też krótki. Typowym błędem jest myślenie: „skoro to już nie jest bardzo krótki TR, to pewnie T2”. Niestety tak to nie działa – dla T2 trzeba naprawdę długiego TR, tak żeby efekt T1 w zasadzie „zniknął” z równania. Zakres 800–900 ms bywa kojarzony z obrazami pośrednimi, czasem z próbą kompromisu między czasem badania a kontrastem, ale w klasycznym podejściu do nauki MR nadal jest to strefa, gdzie T1 ma duże znaczenie. Obrazy T2-zależne w klasycznym spin echo uzyskujemy przy TR powyżej 2000 ms i jednocześnie długim TE. Z mojego doświadczenia typowy błąd polega na patrzeniu tylko na jedną liczbę i oderwaniu jej od kontekstu fizycznego. Warto zapamiętać prostą zasadę z podręczników i standardów: krótkie TR – T1, długie TR – T2 (o ile TE też jest długie). Jeżeli TR jest poniżej około 1500–2000 ms, trudno mówić o czysto T2-zależnym obrazie w klasycznym SE. Dlatego wszystkie odpowiedzi z zakresami kilkuset milisekund nie pasują do definicji obrazu T2-zależnego i prowadzą do mylnego utożsamiania „trochę dłuższego” TR z typową sekwencją T2.