Prawidłowe umiejscowienie elektrody C4 (czyli przedsercowej elektrody V4) to V międzyżebrze w linii środkowo-obojczykowej lewej. Jest to standardowy, książkowy punkt przyłożenia w 12‑odprowadzeniowym EKG, zgodny z zaleceniami towarzystw kardiologicznych (np. ESC, AHA). V4 leży mniej więcej nad koniuszkiem serca, dlatego jej prawidłowa lokalizacja ma duże znaczenie przy ocenie odprowadzeń przedsercowych, zwłaszcza w diagnostyce zawału ściany przedniej i przednio‑bocznej. W praktyce klinicznej zawsze najpierw lokalizuje się prawidłowo IV międzyżebrze przy prawym brzegu mostka (miejsce dla V1), potem V2, a dopiero na tej podstawie wyznacza się V4 w V międzyżebrzu w linii środkowo‑obojczykowej lewej. Dopiero później dokłada się V3 pomiędzy V2 i V4 oraz V5 i V6 bardziej bocznie. Dzięki temu unika się typowego błędu „na oko”, który potrafi przesunąć elektrodę o całe jedno międzyżebrze. Z mojego doświadczenia, jeśli V4 jest za wysoko (np. w IV międzyżebrzu), zapis może sugerować fałszywe zmiany odcinka ST albo załamanek T, co wprowadza lekarza w błąd diagnostyczny. W ratownictwie medycznym i pracowniach diagnostycznych przyjmuje się zasadę: lepiej poświęcić 20–30 sekund na dokładne znalezienie linii środkowo‑obojczykowej i policzenie żeber, niż później mieć wątpliwy zapis. Warto też pamiętać, że u osób otyłych lub kobiet z dużym biustem lokalizacja bywa trudniejsza – wtedy jeszcze ważniejsze jest trzymanie się anatomicznych punktów orientacyjnych, a nie tylko wizualnego „przyzwyczajenia”. Poprawne ułożenie V4/C4 to fundament wiarygodnego badania EKG.
W standardowym 12‑odprowadzeniowym EKG wszystkie elektrody przedsercowe mają bardzo precyzyjnie określone miejsca, a pomyłka o jedno międzyżebrze potrafi istotnie zafałszować zapis. Wiele osób myli te lokalizacje, bo nazwy odprowadzeń i ich skróty (V1–V6, C1–C6) wydają się podobne, a w praktyce wszystko „wygląda” podobnie na klatce piersiowej. Dlatego dobrze jest oprzeć się na anatomii, a nie na intuicji. Elektrodę umieszczaną w V międzyżebrzu w linii przedniej pachowej lewej stosuje się jako V5, a nie V4/C4. To odprowadzenie bardziej boczne, służy do oceny ściany bocznej lewej komory. Jeśli w tym miejscu położymy V4, to cały układ przedsercowy się „rozjedzie” i interpretacja ściany przedniej serca będzie wątpliwa. Z kolei IV międzyżebrze przy lewym brzegu mostka to miejsce dla V2/C2. To odprowadzenie rejestruje aktywność elektryczną z przegrody międzykomorowej i częściowo przedniej ściany. Przeniesienie tam V4 spowoduje, że zamiast typowego obrazu z okolicy koniuszka serca, dostaniemy coś w rodzaju mieszanego zapisu przegrodowo‑przedniego. To może np. zamaskować wczesne zmiany niedokrwienne w rejonie koniuszka. IV międzyżebrze przy prawym brzegu mostka to z kolei klasyczne miejsce dla V1/C1. To odprowadzenie „patrzy” bardziej na prawą komorę i przegrodę. Umieszczenie tam C4/V4 całkowicie zmienia sens zapisu, bo nagle odprowadzenie, które ma oceniać lewą komorę, zaczyna rejestrować sygnał z prawej strony. Typowy błąd myślowy polega na tym, że ktoś zapamiętuje tylko „IV międzyżebrze przy mostku” albo „V międzyżebrze gdzieś z boku” bez rozróżniania prawej i lewej strony oraz linii anatomicznych: mostkowej, środkowo‑obojczykowej, pachowej. Dobra praktyka jest taka: najpierw znajdź dokładnie IV międzyżebrze przy prawym brzegu mostka (V1), potem lewy brzeg (V2), policz żeberka do V międzyżebrza i dopiero tam, w linii środkowo‑obojczykowej lewej, kładziesz V4/C4. Wszystko inne to kompromis, który obniża wiarygodność badania i może w praktyce utrudnić rozpoznanie zawału czy zaburzeń przewodzenia.