Prawidłowo – w rytmie zatokowym załamek P musi być dodatni w odprowadzeniach I oraz II i jednocześnie ujemny w odprowadzeniu aVR. Wynika to bezpośrednio z kierunku przewodzenia pobudzenia z węzła zatokowo-przedsionkowego: impuls biegnie z prawego górnego odcinka przedsionków w dół i w lewo, czyli zasadniczo w stronę elektrody odprowadzenia II oraz I, a od elektrody aVR. Dlatego w standardowych kryteriach EKG przyjmuje się, że taki układ biegunowości załamka P jest jednym z kluczowych wyznaczników prawidłowego rytmu zatokowego. Jeżeli w praktyce klinicznej widzisz załamki P dodatnie w I i II oraz wyraźnie ujemne w aVR, a do tego każdy załamek P poprzedza zespół QRS w stałym odstępie PQ, to z dużym spokojem możesz wpisać w opisie „rytmu zatokowy”. To jest absolutny fundament interpretacji EKG, stosowany w każdej pracowni diagnostyki, od izby przyjęć po oddziały intensywnej terapii. Moim zdaniem warto wyrobić sobie nawyk: zanim zaczniesz doszukiwać się zawałów, bloków czy przerostów, zawsze najpierw oceń załamek P i jego biegunowość w I, II i aVR. W codziennej pracy technika EKG czy ratownika medycznego to naprawdę oszczędza czas i ogranicza pomyłki. Dodatkowo, odchylenie od tego schematu (np. ujemny P w II) od razu sugeruje rytm pozazatokowy – np. ektopowy przedsionkowy, rytm z węzła AV lub nawet rytm z komór, co ma bezpośrednie przełożenie na dalszą diagnostykę i decyzje lekarskie. W standardach interpretacji EKG podkreśla się, że prawidłowy rytm zatokowy to nie tylko częstość 60–100/min, ale właśnie obecność typowych załamków P w odpowiednich odprowadzeniach, co tutaj bardzo ładnie zostało uchwycone.
Warianty odpowiedzi, w których załamki P są ujemne w odprowadzeniach I lub II albo dodatnie w aVR, opisują sytuacje typowe raczej dla rytmów pozazatokowych niż dla prawidłowego rytmu zatokowego. Węzeł zatokowo-przedsionkowy leży w górnej części prawego przedsionka, a fizjologiczny kierunek szerzenia się depolaryzacji biegnie z góry na dół i z prawej na lewą. Elektrody w odprowadzeniach I i II „patrzą” na serce właśnie mniej więcej z kierunku, w którym rozchodzi się fala pobudzenia, dlatego zapisują ją jako wychylenie dodatnie, czyli dodatni załamek P. Odprowadzenie aVR z kolei patrzy na serce z prawej strony i „od tyłu”, w kierunku przeciwnym do wektora depolaryzacji przedsionków, więc tam prawidłowy załamek P powinien być ujemny. Jeżeli ktoś zakłada, że P może być ujemny w I i II, a dodatni w aVR przy rytmie zatokowym, to zwykle wynika to z mylenia pojęcia rytmu zatokowego z samą tylko „prawidłową częstością serca” albo z intuicyjnego, ale błędnego założenia, że biegunowość załamka P nie ma większego znaczenia. To jest typowy błąd na początku nauki EKG: patrzy się głównie na QRS i ST, a załamki P schodzą na dalszy plan. W rzeczywistości taki układ, z ujemnym P w II czy I, sugeruje albo rytm z niższych partii przedsionków, albo z okolicy węzła AV, a nawet odwróconą kolejność pobudzenia przedsionków (tzw. P wsteczny). Podobnie odpowiedzi, w których P jest dodatni w aVR lub ujemny w I, są sprzeczne z podstawową geometrią wektora przedsionkowego. W praktyce klinicznej dodatni P w aVR traktuje się wręcz jako czerwone światło: coś jest nie tak z miejscem powstawania rytmu lub z ułożeniem elektrod. Warto też pamiętać, że błędne podłączenie elektrod kończynowych może dać obraz „dziwnej” biegunowości P, więc jeśli widzisz nietypowy wzorzec (np. P ujemne w I i dodatnie w aVR), zawsze dobrze jest najpierw sprawdzić poprawność podłączenia kabli. Podsumowując, prawidłowy rytm zatokowy ma ściśle określony obraz załamka P, a każde odejście od dodatniego P w I i II oraz ujemnego P w aVR powinno budzić podejrzenie rytmu pozazatokowego albo błędu technicznego, a nie być uznawane za normę.