Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii
Zawód: Technik elektroradiolog
Kategorie: Medycyna nuklearna
Wskazaniem do wykonania scyntygrafii perfuzyjnej jest
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Prawidłowo – klasycznym, wręcz podręcznikowym wskazaniem do wykonania scyntygrafii perfuzyjnej płuc jest właśnie podejrzenie zatorowości płucnej. Badanie perfuzyjne ocenia rozkład przepływu krwi w łożysku naczyniowym płuc, czyli mówiąc prościej: sprawdza, czy krew dociera równomiernie do wszystkich obszarów miąższu płucnego. W zatorowości płucnej fragment tętnicy płucnej zostaje zamknięty przez skrzeplinę, więc radiofarmaceutyk podany dożylnie nie dociera do odpowiedniego segmentu płuca i na obrazie scyntygraficznym widzimy ubytki perfuzji. Klasyczne jest porównywanie perfuzji z wentylacją (badanie V/Q – ventilation/perfusion). W zatorowości płucnej pojawiają się tzw. niezgodne ubytki: wentylacja jest zachowana, a perfuzja w danym obszarze jest wyraźnie upośledzona. To właśnie ten wzorzec w praktyce klinicznej bardzo silnie sugeruje zatorowość. Moim zdaniem warto zapamiętać, że scyntygrafia perfuzyjna jest szczególnie przydatna u pacjentów, u których nie można wykonać angio-TK (np. ciężka niewydolność nerek, uczulenie na jodowy środek kontrastowy, ciąża przy ograniczaniu dawki promieniowania). W wielu wytycznych medycyny nuklearnej i pulmonologii podkreśla się, że przy prawidłowym badaniu V/Q prawdopodobieństwo istotnej zatorowości jest bardzo małe. W codziennej pracy technika elektroradiologii ważne jest prawidłowe przygotowanie radiofarmaceutyku (najczęściej makroagregaty albuminy znakowane technetem-99m), odpowiednie ułożenie pacjenta, wykonanie kilku projekcji oraz współpraca z lekarzem w ocenie jakości obrazu. Dobrą praktyką jest też zawsze korelowanie wyniku scyntygrafii z obrazem RTG klatki piersiowej, żeby nie pomylić ubytków perfuzji z rozległymi zmianami strukturalnymi płuc.