Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

Na takim audiogramie bardzo łatwo pójść w złą stronę interpretacji, jeśli patrzy się tylko na ogólny obraz, bez znajomości typowych wzorców. Tutaj widać wyraźny, głęboki spadek czułości słuchu w okolicy 4–6 kHz przy stosunkowo dobrym słuchu w niskich i średnich częstotliwościach. To nie jest obraz słuchu w granicach normy, bo normą w audiometrii tonalnej uważa się progi do około 20 dB HL w całym badanym paśmie. Wysokie wartości progów (40–60 dB HL) w wąskim zakresie częstotliwości jednoznacznie świadczą o niedosłuchu, więc odpowiedź sugerująca prawidłowy słuch wynika raczej z „rzutem oka” niż z analizy liczb na osi pionowej. Częstym błędem jest też przypisywanie takiego wykresu starzeniu się narządu słuchu. Presbyacusis, czyli niedosłuch starczy, daje zwykle stopniowo narastający, dość gładki spadek słuchu w stronę wysokich częstotliwości, bez tak ostrego, wąskiego dołka. Krzywa jest raczej nachylona, a nie „wygryziona” w jednym punkcie. Jeżeli więc widzimy pojedynczy, stromy notch około 4 kHz, to typowy obraz związany z wiekiem raczej odpada. Z kolei niedosłuch uwarunkowany genetycznie ma bardzo zróżnicowane obrazy audiometryczne: może być płaski, może dotyczyć głównie wysokich albo niskich częstotliwości, często jest obustronny i postępujący, ale nie ma jednej, tak charakterystycznej „sygnatury” jak w urazie akustycznym. Sam kształt z ostrym dołkiem w wysokich tonach, przy prawie prawidłowych progach dla mowy, zdecydowanie bardziej pasuje do uszkodzenia od hałasu niż do wrodzonego zaburzenia. Typowy tok rozumowania prowadzący do błędnej odpowiedzi to patrzenie przede wszystkim na fragment wykresu w zakresie 500–2000 Hz, gdzie wyniki są bliskie normy, i ignorowanie tego, co dzieje się powyżej 3 kHz, albo odwrotnie – utożsamianie każdego ubytku w wysokich tonach z wiekiem. W dobrej praktyce diagnostyki elektromedycznej zawsze analizujemy cały przebieg krzywej audiometrycznej, porównujemy ucho prawe i lewe, zestawiamy wynik z wywiadem o hałasie, chorobach rodzinnych i wieku pacjenta. Dopiero taka całość pozwala uniknąć właśnie tych typowych pomyłek interpretacyjnych.