Wyniosłość międzykłykciowa leży na nasadzie bliższej kości piszczelowej, dokładnie pomiędzy kłykciem przyśrodkowym i bocznym. To taki charakterystyczny „grzbiecik” kostny widoczny szczególnie dobrze na zdjęciu RTG kolana w projekcji AP. Anatomicznie tworzą ją guzki międzykłykciowe oraz pole międzykłykciowe przednie i tylne. To miejsce przyczepu bardzo ważnych struktur: więzadła krzyżowego przedniego (ACL) i tylnego (PCL), a także części włókien łąkotek. Z mojego doświadczenia, jeśli ktoś dobrze kojarzy tę wyniosłość, dużo łatwiej mu później ogarniać patologie więzadeł na obrazach. W praktyce radiologicznej i ortopedycznej wyniosłość międzykłykciowa jest punktem orientacyjnym przy ocenie ustawienia kości piszczelowej względem kości udowej, szczególnie w urazach kolana. Na TK czy MR kolana często opisuje się przemieszczenia fragmentów tej wyniosłości przy awulsyjnych uszkodzeniach ACL, tzw. złamanie eminencji międzykłykciowej. Dobra znajomość tej struktury jest też kluczowa przy planowaniu rekonstrukcji więzadeł krzyżowych, bo tunele kostne w kości piszczelowej lokalizuje się właśnie w okolicy tej wyniosłości. W standardach opisu badań obrazowych kolana (RTG, MR) zaleca się zwracanie uwagi na ciągłość zarysu wyniosłości międzykłykciowej, jej wysokość, obecność odłamów i ewentualne zwapnienia. Moim zdaniem warto też zapamiętać, że na zdjęciu RTG kolana wyniosłość międzykłykciowa powinna „wpasowywać się” mniej więcej w dół międzykłykciowy kości udowej – zaburzenie tej relacji może sugerować podwichnięcie albo inne nieprawidłowości ustawienia stawu.
W tym pytaniu łatwo się pomylić, bo nazwa „wyniosłość międzykłykciowa” sugeruje po prostu coś między kłykciami i część osób automatycznie kojarzy to z końcem kości udowej albo ramiennej. Merytorycznie jednak wyniosłość międzykłykciowa jest elementem nasady bliższej kości piszczelowej, a nie żadnej innej kości. Na kości udowej faktycznie mamy kłykcie – przyśrodkowy i boczny – oraz dół międzykłykciowy, ale to jest zagłębienie, a nie wyniosłość. Ten dół znajduje się na nasadzie dalszej kości udowej i stanowi miejsce przebiegu więzadeł krzyżowych, jednak sama kość udowa nie ma „wyniosłości międzykłykciowej” w takim znaczeniu anatomicznym, jak kość piszczelowa. Dlatego odpowiedź wiążąca wyniosłość z dalszą kością udową opiera się na pomieszaniu dwóch różnych struktur: dołu międzykłykciowego i wyniosłości międzykłykciowej. Podobny problem dotyczy kości ramiennej. Na jej nasadzie dalszej mamy nadkłykcie i kłykieć kości ramiennej, czyli struktury biorące udział w tworzeniu stawu łokciowego, ale nie ma tam wyniosłości międzykłykciowej. Nazewnictwo bywa mylące: nadkłykcie to coś innego niż kłykcie, a jeszcze czymś innym jest wyniosłość międzykłykciowa piszczeli. Łatwo tu iść tropem samego słowa „kłykieć” i szukać odpowiedzi w kości ramiennej, bo też tworzy staw, ale to typowy błąd polegający na kojarzeniu po nazwie, a nie po konkretnej topografii anatomicznej. Kość łokciowa również nie ma wyniosłości międzykłykciowej. Na jej nasadzie bliższej znajdują się wyrostek łokciowy, wyrostek dziobiasty i wcięcie bloczkowe, które tworzą staw z bloczkiem kości ramiennej. Tam nie występują kłykcie w sensie budowy stawowej, jak w stawie kolanowym, więc nie może być też struktury „międzykłykciowej”. Z mojego punktu widzenia najczęstszy błąd przy tym pytaniu to przenoszenie pojęć ze stawu kolanowego na inne stawy tylko dlatego, że również mają nasady bliższe i dalsze. W dobrej praktyce nauki anatomii, szczególnie pod kątem diagnostyki obrazowej, warto zawsze łączyć nazwę struktury z konkretnym stawem i kością: wyniosłość międzykłykciowa – kolano – nasada bliższa piszczeli. Dzięki temu na RTG, TK czy MR od razu wiadomo, gdzie jej szukać i jak ją oceniać.