Prawidłowo – wysoka rozdzielczość przestrzenna w MR zależy głównie od wielkości piksela, a ten wynika z relacji: rozmiar piksela = FoV / matryca obrazująca (osobno w kierunku X i Y). Jeśli zmniejszamy FoV i jednocześnie zwiększamy matrycę, to dzielimy mniejszy obszar na większą liczbę elementów, więc każdy piksel reprezentuje mniejszy fragment ciała. To właśnie daje lepszą zdolność do rozróżniania drobnych struktur, czyli wyższą rozdzielczość przestrzenną. W praktyce technik MR, planując badanie, bardzo często świadomie zmniejsza FoV dla małych struktur, np. nadgarstka, kolana, przysadki mózgowej czy drobnych zmian w kręgosłupie, i ustawia możliwie dużą matrycę (np. 320×320, 512×512), oczywiście w granicach czasu badania i dostępnego SNR. Standardy pracy w pracowniach rezonansu, zalecane przez producentów skanerów i towarzystwa radiologiczne, mówią wprost: jeśli chcesz poprawić szczegółowość obrazu, manipuluj FoV i rozdzielczością matrycy, pamiętając o kompromisie z SNR i czasem akwizycji. Moim zdaniem to jedno z kluczowych ustawień, które odróżnia „byle jakie” badanie od naprawdę diagnostycznego. Warto też pamiętać, że przy bardzo małym FoV trzeba uważać na aliasing (zawijanie obrazu), dlatego często stosuje się techniki antyaliasingowe lub oversampling. Zwiększenie matrycy zwykle wydłuża czas sekwencji, więc w praktyce szuka się złotego środka: tak dobra rozdzielczość, żeby lekarz widział szczegóły, ale jednocześnie akceptowalny czas badania i poziom szumów. Dobrą praktyką jest też różnicowanie parametrów: inne FoV i matryca dla sekwencji przeglądowych, a inne – bardziej „wyżyłowane” – dla sekwencji celowanych na konkretną zmianę.
Klucz do zrozumienia tego pytania to pojęcie rozdzielczości przestrzennej i wielkości piksela w obrazowaniu MR. Rozdzielczość przestrzenna określa, jak małe szczegóły jesteśmy w stanie odróżnić na obrazie. Matematycznie w prostym ujęciu jest to bezpośrednio związane z rozmiarem piksela: im mniejszy piksel, tym więcej szczegółów można zobaczyć. Rozmiar piksela wynika z podzielenia pola widzenia (FoV – field of view) przez liczbę elementów matrycy w danym kierunku. Jeżeli zwiększamy FoV przy tej samej lub mniejszej matrycy, każdy piksel obejmuje większy fragment ciała, więc drobne struktury „zlewają się” w jednym pikselu. To typowy błąd myślowy: ktoś myśli, że większy FoV to „więcej informacji”, bo widać większy obszar. Faktycznie widzimy większą część anatomii, ale kosztem szczegółowości. To tak jakby zrobić zdjęcie całego boiska zamiast zbliżenia na jednego zawodnika – widać więcej tła, ale mniej detalu. Z kolei zmniejszenie matrycy przy dużym FoV jeszcze bardziej pogarsza rozdzielczość, bo mamy mniej pikseli na ten sam obszar. W praktyce takie ustawienie stosuje się, gdy zależy nam na szybszym badaniu przeglądowym, a nie na dokładnej analizie małych struktur. Zmniejszenie jednocześnie FoV i matrycy też nie jest korzystne dla rozdzielczości, bo choć obejmujemy mniejszy obszar, to dzielimy go na mało elementów. Taki obraz może być szybki do uzyskania, ale mało szczegółowy. Dodatkowo warto mieć w głowie kompromisy: zwiększanie matrycy poprawia rozdzielczość, ale zwykle wydłuża czas akwizycji i obniża SNR, a bardzo małe FoV może prowadzić do aliasingu. Dobre praktyki w pracowniach rezonansu polegają na świadomym balansowaniu tymi parametrami: dla badań wymagających wysokiej szczegółowości (stawy, drobne struktury mózgu, nerwy) stosuje się mniejsze FoV i możliwie dużą matrycę, natomiast dla badań przeglądowych dopuszcza się większe FoV i mniej „agresywne” ustawienia matrycy. Błędne odpowiedzi wynikają więc głównie z pomieszania pojęcia „więcej widać” z „widać dokładniej”, a to w obrazowaniu to nie jest to samo.