Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii
Zawód: Technik elektroradiolog
Kategorie: Diagnostyka obrazowa Fizyka medyczna
Wysoką rozdzielczość przestrzenną obrazowania MR uzyskuje się przez
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Wysoka rozdzielczość przestrzenna w obrazowaniu MR zależy tak naprawdę od dwóch kluczowych parametrów: wielkości pola widzenia (FoV, field of view) oraz rozmiaru matrycy, czyli liczby pikseli w kierunku fazowym i częstotliwościowym. Prawidłowa odpowiedź – zmniejszenie FoV i jednoczesne zwiększenie matrycy – oznacza, że pojedynczy piksel reprezentuje mniejszy fragment tkanki. Innymi słowy, voxel ma mniejsze wymiary w płaszczyźnie obrazowania, więc lepiej widzimy drobne szczegóły anatomiczne, np. nerwy, drobne ogniska demielinizacji czy małe zmiany guzowate. Technicznie patrząc, rozdzielczość przestrzenną w MR opisuje się jako FoV / liczba elementów matrycy. Im mniejszy ten iloraz, tym wyższa rozdzielczość. Standardem w dobrych pracowniach jest świadome dobieranie FoV do badanego obszaru: np. dla badania przysadki czy oczodołów stosuje się małe FoV i wysoką matrycę (np. 256×256 lub 320×320), żeby dokładnie ocenić drobne struktury. Dla kręgosłupa lędźwiowego czy jamy brzusznej FoV jest większe, ale jeśli zależy nam na szczegółach (np. w onkologii), także podnosi się matrycę, akceptując dłuższy czas skanowania lub niższy SNR. Z mojego doświadczenia technicznego wynika, że w praktyce często trzeba szukać kompromisu między rozdzielczością, czasem badania a stosunkiem sygnału do szumu (SNR). Zmniejszenie FoV i zwiększenie matrycy poprawia rozdzielczość, ale może pogarszać SNR i wydłużać czas. Dlatego w dobrych praktykach pracowni MR zawsze dopasowuje się te parametry do konkretnego wskazania klinicznego, zamiast używać jednego „uniwersalnego” protokołu. Mimo tego kompromisu, zasada fizyczna pozostaje jasna: małe FoV + duża matryca = wysoka rozdzielczość przestrzenna.