Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii
Zawód: Technik elektroradiolog
Kategorie: Diagnostyka elektromedyczna
Zamieszczony elektrokardiogram przedstawia
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Na tym zapisie EKG widać klasyczny obraz migotania przedsionków. Zwróć uwagę, że w odprowadzeniu V1 brak jest wyraźnych, regularnych załamków P – zamiast tego pojawia się drobne, nieregularne „pofalowanie” linii izoelektrycznej, tzw. fala f. To właśnie typowy obraz chaotycznej, bardzo szybkiej aktywności przedsionków. Jednocześnie odstępy RR są nieregularne – komory pobudzane są w sposób całkowicie niemiarowy. Ten brak jakiejkolwiek powtarzalności rytmu komór to klucz do rozpoznania migotania przedsionków w praktyce. Moim zdaniem, jeśli ktoś nauczy się patrzeć jednocześnie na nieregularność RR i brak załamków P, to rozpoznawanie AF na dyżurze robi się dużo prostsze. W dobrych praktykach interpretacji EKG (tak jak uczą na kursach ACLS/ALS) zawsze zaczyna się od oceny rytmu: czy jest miarowy, czy są P przed każdym QRS, jaki jest odstęp PQ. Tutaj ten schemat szybko prowadzi do wniosku, że rytm jest niemiarowy, P nie ma, więc trzeba myśleć właśnie o migotaniu przedsionków. W warunkach klinicznych takie EKG ma ogromne znaczenie: pacjent z AF ma zwiększone ryzyko udaru mózgu, więc trzeba rozważyć antykoagulację (np. według skali CHA₂DS₂-VASc), a także kontrolę częstości komór (beta-blokery, werapamil, digoksyna) albo próbę przywrócenia rytmu zatokowego (kardiowersja, leki antyarytmiczne). Warto też pamiętać, że AF może być napadowe – wtedy zapis może być różny w czasie – ale zasada oceny EKG pozostaje identyczna. W technice wykonywania badania istotne jest, żeby zapis był czytelny, bez artefaktów i przy standardowej prędkości 25 mm/s i amplitudzie 10 mm/mV, bo tylko wtedy można wiarygodnie ocenić drobne fale przedsionkowe i nieregularność rytmu.