Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

Na tym obrazie łatwo się pomylić, bo widać kontrast i ktoś od razu myśli o „angiografii” albo „TK”. Jednak angiografia nerkowa, zarówno klasyczna jak i w tomografii komputerowej, pokazuje przede wszystkim naczynia tętnicze i żylne nerki, a nie drogi moczowe. W angiografii klasycznej wykonuje się badanie z dostępu naczyniowego, z cewnikiem wprowadzonym do tętnicy nerkowej, a wynik to sekwencja obrazów naczyń w fazie tętniczej, miąższowej i żylnej. Nie zobaczymy tam tak wyraźnie zarysowanych kielichów, miedniczek i moczowodów, tylko drzewo naczyniowe. Tomograficzna angiografia nerkowa TK to z kolei zestaw przekrojów poprzecznych, koronarnych i ewentualnie rekonstrukcji 3D, a nie pojedynczy płaski rentgenogram, jak tu. Pomyłka często wynika z tego, że każdy obraz z kontrastem kojarzy się z TK, ale w tomografii zawsze mamy strukturę warstwową, widoczne są przekroje narządów, a nie jedna suma cieni. Urografia TK też ma inny charakter – to wielofazowe badanie w tomografie z fazą nefrograficzną i wydzielniczą, oglądane w formie serii przekrojów i rekonstrukcji MPR/3D, chociaż końcowo można zrobić tzw. urogram 3D. Jednak nawet wtedy sposób prezentacji jest inny niż klasyczne zdjęcie RTG w projekcji AP. W klasycznej urografii, jak na tym obrazie, środek cieniujący jest wydalany do miedniczek, moczowodów i pęcherza i to właśnie te struktury się wybarwiają, a tło stanowi kościec i zarys tkanek miękkich. Z mojego doświadczenia typowym błędem jest ignorowanie formatu obrazu: jeżeli widzimy pojedynczą projekcję, bez przekrojów, bez opisów serii TK, to w ogromnej większości będzie to klasyczne badanie rentgenowskie, a nie tomografia czy angiografia. Warto więc zawsze najpierw zadać sobie pytanie: czy patrzę na zwykłe zdjęcie RTG, czy na przekrój TK/MR? To bardzo porządkuje myślenie i ogranicza takie pomyłki.