Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

W diagnostyce radiologicznej zatok przynosowych kluczowe są dwie rzeczy: prawidłowe pozycjonowanie pacjenta oraz takie ustawienie głowy, żeby cienie kości jak najmniej zasłaniały zatoki. Dlatego w standardach opisujących klasyczną projekcję zatok, szczególnie zatok szczękowych, kładzie się nacisk na pozycję siedzącą oraz konieczność otwarcia ust. Leżenie, zarówno przy otwartych, jak i zamkniętych ustach, powoduje kilka problemów. Po pierwsze, w pozycji leżącej trudniej wykorzystać grawitację do oceny poziomów płynu w zatokach, co jest ważne przy zapaleniu zatok i wysiękach. Po drugie, pacjent leżący ma większą tendencję do poruszania się, a ustawienie głowy względem detektora jest mniej stabilne. W praktyce technik ma wtedy sporo kłopotu, żeby utrzymać powtarzalną, podręcznikową projekcję. To wszystko wpływa na jakość obrazu i może wymuszać powtarzanie ekspozycji, a więc zwiększa dawkę promieniowania. Drugi istotny błąd polega na przekonaniu, że pozycja z zamkniętymi ustami jest równoważna. Przy zamkniętych ustach żuchwa pozostaje wysoko i jej cień nakłada się na obraz zatok szczękowych oraz częściowo na inne struktury twarzoczaszki. W rezultacie ocena przejaśnień powietrznych, pogrubień śluzówki lub obecności płynu jest utrudniona albo wręcz niemożliwa. Moim zdaniem to taki typowy błąd „zdroworozsądkowy”: ktoś myśli, że skoro badanie dotyczy zatok, a nie jamy ustnej, to usta mogą być zamknięte. Tymczasem w radiologii bardzo często specjalnie ustawia się głowę i żuchwę tak, żeby usunąć ich cień z interesującego obszaru. Dlatego odpowiedzi sugerujące pozycję leżącą albo zamknięte usta nie są zgodne z dobrą praktyką pozycjonowania pacjenta do RTG zatok i nie spełniają kryteriów optymalnej jakości obrazu, jakie opisuje się w podręcznikach i procedurach pracownianych.