Kwalifikacja: MED.08 - Świadczenie usług medycznych w zakresie diagnostyki obrazowej, elektromedycznej i radioterapii

W rezonansie magnetycznym pozycjonowanie pacjenta jest jednym z kluczowych elementów całej procedury – często ważniejszym, niż się na pierwszy rzut oka wydaje. Wiele osób zakłada, że skoro badanie dotyczy jamy brzusznej, barku czy odcinka szyjnego kręgosłupa, to pozycja na brzuchu będzie lepsza, bo „bliżej cewki” albo wygodniej ułożyć daną część ciała. To jest typowy skrót myślowy, który w praktyce prowadzi do gorszej jakości obrazów. W diagnostyce MR jamy brzusznej standardem jest pozycja na plecach (supinacyjna). Pozwala ona na stabilne ułożenie ciała, łatwą synchronizację z oddechem, wygodne podanie kontrastu i zastosowanie cewki brzusznej lub całociała. Pozycja na brzuchu utrudnia kontrolę oddechu, współpracę z pacjentem i zwyczajnie jest mniej komfortowa, a przy badaniu narządów jamy brzusznej nie daje żadnej realnej przewagi. Podobnie w badaniu stawu barkowego najczęściej stosuje się pozycję na plecach, z kończyną górną odpowiednio ułożoną w cewce dedykowanej do barku lub cewce na ramię. Pozycja na brzuchu przy barku jest raczej wyjątkiem i stosuje się ją tylko w bardzo specyficznych sytuacjach, a na pewno nie jako „procedurę wzorcową”. Z mojego doświadczenia takie kombinowanie z pozycją częściej kończy się artefaktami od ruchu i niewygodą pacjenta. W diagnostyce kręgosłupa szyjnego również dominują badania w pozycji na plecach. Głowa i szyja są stabilizowane, stosuje się cewkę głowowo-szyjną, pacjent ma kontakt wzrokowy/werbalny z personelem, łatwiej też monitorować jego stan. Układanie na brzuchu w tym przypadku nie przynosi korzyści, a może zwiększyć dyskomfort, szczególnie przy dolegliwościach bólowych czy urazach. W przeciwieństwie do tych badań, MR gruczołu piersiowego ma specjalnie opracowany standard: pozycja na brzuchu, piersi w cewce dedykowanej, bez ucisku klatki piersiowej. Pomylenie tych standardów wynika zwykle z ogólnego skojarzenia, że „jak coś z tyłu, to na brzuchu, jak z przodu, to na plecach”, a w obrazowaniu MR to tak nie działa. Kluczem jest dopasowanie pozycji do rodzaju cewki, ruchomości badanej okolicy i celu diagnostycznego, a nie tylko intuicja co do ułożenia pacjenta.