Prawidłowo – w projekcji bocznej czaszki standardowo stosuje się kasetę 24 × 30 cm ułożoną poprzecznie. Wynika to z bardzo prostego, ale ważnego powodu: trzeba objąć cały obrys czaszki w projekcji bocznej, razem z kością potyliczną, czołową i częściowo twarzoczaszką, a jednocześnie zachować odpowiedni margines bezpieczeństwa, żeby nic nie „uciekło” poza pole obrazowania. Format 24 × 30 cm daje po prostu wygodny zapas pola na długość czaszki i na ewentualne lekkie błędy w pozycjonowaniu pacjenta. Ułożenie poprzeczne (czyli dłuższy bok w osi przednio–tylnej stołu lub statywu) lepiej dopasowuje się do kształtu głowy w pozycji bocznej. Dzięki temu nie trzeba kombinować z odległością ognisko–film ani z przesadnym zbliżaniem głowy do krawędzi kasety. W praktyce technik ma wtedy większy komfort ustawienia pacjenta, łatwiej jest też zachować prostopadłość promienia centralnego do płaszczyzny strzałkowej i uniknąć obcięcia kości potylicznej. W większości pracowni radiologicznych przyjmuje się właśnie taki standard: czaszka boczna – kaseta 24 × 30 cm, układ poprzeczny, głowa możliwie blisko kasety, linia między otworem słuchowym a kątem oczodołu w poziomie. Moim zdaniem, jak się to raz zapamięta i powiąże z anatomią (długość czaszki w projekcji bocznej), to potem praktycznie nie ma pomyłek przy doborze formatu. Dodatkowo ten format dobrze współgra z typową odległością ognisko–detektor (około 100–115 cm) i pozwala uzyskać czytelne, diagnostyczne odwzorowanie struktur kostnych podstawy czaszki, siodła tureckiego, piramid kości skroniowych i zatok, bez zbędnego powiększenia geometrycznego.
W doborze kasety do zdjęcia bocznego czaszki kluczowe jest dopasowanie formatu i ułożenia do rzeczywistych wymiarów głowy w tej projekcji. Częsty błąd myślowy polega na tym, że ktoś patrzy na czaszkę „z przodu” i wydaje mu się, że mniejszy format 18 × 24 cm wystarczy, bo przecież głowa nie jest aż tak duża. Problem w tym, że w projekcji bocznej liczy się długość czaszki od kości czołowej do potylicznej, a ta długość jest wyraźnie większa niż szerokość widoczna w projekcji AP/PA. Dlatego kaseta 18 × 24 cm, niezależnie czy ułożona podłużnie czy poprzecznie, zwykle nie zapewnia odpowiedniego marginesu. W praktyce może to skutkować obcięciem części kości potylicznej albo czołowej, co automatycznie obniża wartość diagnostyczną badania i często wymusza powtórkę ekspozycji, a to już jest niepotrzebne narażenie pacjenta. Drugie typowe nieporozumienie dotyczy ułożenia kasety 24 × 30 cm. Intuicyjnie ktoś może chcieć ułożyć ją podłużnie, bo „tak się robi w klatce piersiowej” czy w kończynach, albo po prostu lubi mieć dłuższy bok pionowo. W obrazie bocznym czaszki takie ułożenie nie wykorzystuje jednak optymalnie kształtu anatomicznego głowy. Czaszka w bocznej projekcji jest bardziej „wydłużona” w osi przednio–tylnej niż w osi czaszka–czubek–podstawa, więc to właśnie poprzeczne ułożenie kasety zapewnia lepsze dopasowanie dłuższego boku do długości czaszki. Ustawienie podłużne zwiększa ryzyko, że przy minimalnym błędzie pozycjonowania obetniemy część struktur z przodu lub z tyłu. Z mojego doświadczenia wynika, że większość takich błędów wynika z automatyzmu: technik przyzwyczajony do jednego formatu i jednego sposobu układania kaset przenosi to bezrefleksyjnie na inne badanie. Tymczasem dobre praktyki i standardy radiologiczne zalecają myślenie „anatomia + geometria promieniowania”: najpierw wyobrażamy sobie, jak wygląda rzutowana część ciała w danej projekcji, potem dobieramy format i orientację kasety tak, żeby mieć z każdej strony zapas kilku centymetrów. W przypadku bocznej czaszki daje to właśnie 24 × 30 cm w ułożeniu poprzecznym jako rozwiązanie najbardziej bezpieczne i powtarzalne.