Wartość 2,3 Ω jest prawidłowa dla impedancji pętli zwarcia w trójfazowym obwodzie elektrycznym o napięciu 230/400 V, ponieważ gwarantuje wystarczająco niską impedancję, aby wyłącznik nadprądowy B20 mógł zadziałać w przypadku uszkodzenia izolacji. Zgodnie z zasadami ochrony przeciwporażeniowej, aby zapewnić skuteczną reakcję wyłącznika, impedancja pętli zwarcia powinna być niższa niż wartość krytyczna, ustalona na podstawie prądu zwarciowego, który jest niezbędny do wyzwolenia wyłącznika. W przypadku B20, przy nominalnym prądzie 20 A, minimalny prąd zwarciowy powinien wynosić co najmniej 100 A, co odpowiada maksymalnej impedancji 2,3 Ω. W praktyce oznacza to, że w przypadku wystąpienia zwarcia, wyłącznik zareaguje w odpowiednim czasie, minimalizując ryzyko porażenia prądem. Zgodnie z normą PN-IEC 60364-4-41, dobór odpowiedniej impedancji pętli zwarcia jest kluczowym elementem w projektowaniu instalacji elektrycznych.
Wybór wartości impedancji pętli zwarcia, który jest za wysoki, prowadzi do problemów z zapewnieniem skutecznej ochrony przed porażeniem prądem. W przypadku większych wartości impedancji, takich jak 6,6 Ω, 3,8 Ω czy 4,0 Ω, istnieje ryzyko, że prąd zwarciowy nie osiągnie wystarczającej wartości, aby aktywować wyłącznik nadprądowy B20 w odpowiednim czasie. Przykładowo, zgodnie z normą PN-IEC 60364-4-41, aby zapewnić skuteczne wyłączenie zasilania przy prądzie zwarciowym, impedancja powinna być poniżej 2,3 Ω. Przy wyższych wartościach impedancji, prąd zwarciowy może być zbyt niski, co skutkuje opóźnieniem lub brakiem wyłączenia zasilania, a to z kolei zwiększa ryzyko porażenia prądem użytkowników. Warto zauważyć, że typowym błędem jest mylenie impedancji z innymi parametrami elektrycznymi, co prowadzi do nieprawidłowych wniosków. Analizując te wartości, ważne jest zrozumienie, że każdy system zabezpieczeń w instalacji elektrycznej musi być zaprojektowany z uwzględnieniem minimalnych wartości impedancji, aby zapewnić bezpieczeństwo użytkowników i skuteczność ochrony przeciwporażeniowej.