Silnik oznaczony jako przeznaczony do pracy dorywczej (S2) jest zaprojektowany do pracy przez określony czas, po którym konieczne jest schłodzenie. Przykładem zastosowania takiego silnika mogą być urządzenia, które pracują w cyklach, np. pompy, wentylatory czy maszyny przemysłowe, które nie wymagają ciągłej eksploatacji. W praktyce oznacza to, że silnik może pracować w trybie dorywczym przez kilka minut do kilku godzin, w zależności od jego parametrów znamionowych, a następnie musi zostać wyłączony, aby uniknąć przegrzania. Standardy normatywne, takie jak IEC 60034-1, definiują takie klasy pracy silników elektrycznych, co zapewnia, że inżynierowie projektujący systemy napędowe mogą odpowiednio dobierać silniki do wymagań aplikacji. Wiedza o tych oznaczeniach jest kluczowa dla zapewnienia efektywności energetycznej oraz długowieczności urządzeń, co ma bezpośredni wpływ na koszty eksploatacji.
Wybór odpowiedzi wskazującej na inne klasy pracy, takie jak praca przerywana z hamowaniem elektrycznym, ciągła czy przerywana z rozruchem, wprowadza w błąd co do funkcji i zastosowania silnika. Praca przerywana z hamowaniem elektrycznym polega na okresowym zatrzymywaniu silnika, co nie jest zgodne z charakterystyką dorywczej pracy, gdzie silnik działa przez ustalony czas, a następnie wymaga okresu odpoczynku. Z kolei praca ciągła oznacza, że silnik jest przystosowany do ciągłej eksploatacji, co w przypadku silników oznaczonych jako S2 jest niewłaściwe, gdyż te silniki nie mogą pracować bez przerwy bez ryzyka przegrzania. Wprowadzenie w błąd może również wynikać z mylnego rozumienia cykli pracy maszyn i ich odpowiedniego dostosowania do obciążenia. W praktyce, niewłaściwy dobór silnika do aplikacji może prowadzić do uszkodzeń, zwiększenia kosztów serwisowania oraz obniżenia efektywności energetycznej. Kluczowe jest zrozumienie, że różne klasy pracy silników mają swoje specyficzne zastosowania, a ich oznaczenie powinno być podstawą do podejmowania decyzji w inżynierii mechanicznej i elektrycznej.