Roztwory olejowe nie są stosowane do podawania dożylnego z uwagi na ich fizykochemiczne właściwości, które mogą prowadzić do poważnych powikłań. Podawanie substancji olejowych intrawaskularnie może prowadzić do zatorów, ponieważ olej nie rozpuszcza się w wodzie i nie jest kompatybilny z krążącą krwią. Zamiast tego, do podania dożylnego stosuje się roztwory wodne, które są w stanie szybko i efektywnie dyfundować w organizmie. Przykładami są roztwory izotoniczne, takie jak sól fizjologiczna czy roztwory glukozy. W praktyce, standardy terapeutyczne, takie jak wytyczne dotyczące żywienia dożylnego, jasno określają, że wszelkie emulsje o/w (olej w wodzie) mogą być stosowane w określonych warunkach, ale roztwory olejowe muszą być zarezerwowane do innych form podania, takich jak infuzje dożołądkowe. Dobre praktyki kliniczne sugerują, aby unikać podawania substancji olejowych dożylnie ze względu na ryzyko powikłań związanych z ich obecnością w krążeniu krwi.
Roztwory wodne, emulsje o/w oraz liposomy są przykładowymi substancjami, które mogą być podawane dożylnie, ale mylenie ich z roztworami olejowymi jest częstym błędem. Roztwory wodne, takie jak solne lub glukozowe, są powszechnie używane w terapii dożylnej, ponieważ są dobrze tolerowane przez organizm, szybko wchłaniane i równoważą poziom elektrolitów. Emulsje o/w, które zawierają olej rozproszony w wodzie, również mogą być stosowane dożylnie w odpowiednich wskazaniach, takich jak żywienie pozajelitowe. Ich struktura pozwala na odpowiednie dostarczenie lipidów do organizmu bez ryzyka zatorów. Z kolei liposomy, które są małymi pęcherzykami lipidowymi otoczonymi błoną, również znajdują zastosowanie w terapii dożylnej, w szczególności w dostarczaniu leków o przedłużonym działaniu. Kluczowym aspektem, który należy zrozumieć, jest to, że oleje, które nie są rozpuszczalne w wodzie, mogą prowadzić do niebezpiecznych powikłań, takich jak zatory tłuszczowe. W praktyce medycznej, przy wyborze odpowiednich roztworów do podania dożylnego, należy kierować się nie tylko ich skutecznością, ale także bezpieczeństwem, co jest zgodne z zaleceniami organizacji zajmujących się zdrowiem publicznym oraz wytycznymi klinicznymi.