Odpowiedź 1000,0 g jest poprawna, ponieważ odnosi się do ilości wody utlenionej, którą można otrzymać z 100,0 g 30% roztworu nadtlenku wodoru (Hydrogenii peroxidi). Nadtlenek wodoru w stężeniu 30% oznacza, że 30 g substancji czynnej jest obecne w 100 g roztworu. Z tego wynika, że w 100,0 g roztworu 30% znajduje się 30 g H2O2. Aby obliczyć, ile wody utlenionej możemy uzyskać, musimy zrozumieć, że H2O2 ma masę molową wynoszącą 34,01 g/mol. Zatem 30 g H2O2 to 0,882 moli nadtlenku wodoru. Przy założeniu, że nie ma strat w procesie, można z tego uzyskać 1000 g 30% roztworu H2O2, co jest równowartością 300 g H2O2. Ta wiedza jest przydatna w wielu branżach, w tym w chemii przemysłowej, gdzie H2O2 jest używany jako środek utleniający, w procesach dezynfekcji oraz w produkcji chemikaliów. Przykładowo, w laboratoriach często wykorzystuje się stężony nadtlenek wodoru do syntez chemicznych oraz jako środek wybielający.
Wybór odpowiedzi innych niż 1000,0 g opiera się na błędnym zrozumieniu stężenia roztworu i jego zastosowania. Na przykład odpowiedź 100,0 g sugeruje, że cała masa 100,0 g roztworu to masa nadtlenku wodoru, co jest mylnym założeniem. W rzeczywistości, w 100 g 30% roztworu znajduje się jedynie 30 g H2O2. Odpowiedź 300,0 g również jest nieprawidłowa, ponieważ traktuje masę nadtlenku jako końcowy produkt. W rzeczywistości, aby uzyskać 1000 g roztworu, trzeba uwzględnić fakt, że H2O2 jest jedynie składnikiem tego roztworu, a nie jego całkowitą masą. Kolejna błędna koncepcja to odpowiedź 30,0 g, która całkowicie pomija pojęcie roztworu i praktycznego zastosowania nadtlenku wodoru. W kontekście chemicznym, rozcieńczenie roztworu i jego zastosowanie w różnych procesach przemysłowych jest kluczowe, a zrozumienie, jak obliczyć ilość substancji czynnej w roztworze, jest fundamentalne. Mylne założenia prowadzą do błędów w obliczeniach, co może mieć poważne konsekwencje w praktyce laboratoryjnej, gdzie precyzyjność i dokładność są niezwykle istotne.