Propranolol, będący nieselektywnym beta-blokerem, nie jest produkowany w formie plastrów transdermalnych, co wynika z jego farmakokinetyki oraz mechanizmu działania. Plastry transdermalne są idealne dla substancji, które charakteryzują się odpowiednią lipofilowością, stabilnością oraz możliwością przenikania przez barierę skórną. Scopolamina, estradiol oraz buprenorfina są przykładami substancji, które doskonale sprawdzają się w tej formie, gdyż mają właściwości sprzyjające ich wchłanianiu przez skórę. Propranolol, ze względu na swoje właściwości, jest zazwyczaj podawany doustnie lub dożylnie w celu leczenia nadciśnienia, arytmii i innych schorzeń kardiologicznych. W praktyce klinicznej nie stosuje się transdermalnych form tego leku, ponieważ jego biodostępność oraz efektywność terapeutyczna są znacznie wyższe przy podaniu doustnym, co jest zgodne z aktualnymi standardami terapii. Wprowadzenie propranololu w postaci plastra transdermalnego mogłoby wiązać się z problemami z kontrolowaniem poziomu leku we krwi oraz ryzykiem działań niepożądanych wynikających z nierównomiernego uwalniania substancji czynnej.
Scopolamina, estradiol i buprenorfina to substancje, które są skutecznie stosowane w formie plastrów transdermalnych, co może prowadzić do mylnego wniosku, że wszystkie wymienione substancje nadają się do tej formy podania. Scopolamina, stosowana głównie w profilaktyce choroby lokomocyjnej, jest dobrze wchłaniana przez skórę, co umożliwia długotrwałe działanie bez konieczności częstego dawkowania. Estradiol, jako hormon estrogenny, jest powszechnie stosowany w terapii hormonalnej u kobiet w okresie menopauzy i efektownie przenika przez skórę, co czyni plastry transdermalne idealnym rozwiązaniem w tym kontekście. Buprenorfina, stosowana w leczeniu uzależnienia od opioidów i przewlekłego bólu, również jest produkowana w formie plastrów, dzięki czemu zapewnia stałe uwalnianie leku i lepszą kontrolę nad jego działaniem. W przeciwieństwie do tych substancji, propranolol, jako beta-bloker, nie ma właściwości sprzyjających zastosowaniu w terapii transdermalnej. Podczas gdy substancje te są dobrze absorbowane przez skórę, propranolol wykazuje inne właściwości farmakokinetyczne, które sprawiają, że jego biodostępność w formie transdermalnej byłaby niewystarczająca dla uzyskania terapeutycznego efektu. Dlatego ważne jest zrozumienie, że nie każda substancja farmakologiczna nadaje się do stosowania w tej formie, co wymaga znajomości specyficznych właściwości chemicznych i fizycznych poszczególnych leków.