Kwalifikacja:
MED.09 - Sporządzanie i wytwarzanie produktów leczniczych oraz prowadzenie obrotu produktami leczniczymi, wyrobami medycznymi, suplementami diety i środkami spożywczymi specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz innymi produktami dopuszczonymi do obrotu w aptece
Które z poniższych zjawisk związane jest wyłącznie z częstością przyjmowania leku?
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Tachyfilaksja to zjawisko, które polega na szybkim, często po kilku dawkach, zmniejszeniu skuteczności leku. To zjawisko jest ściśle związane z częstością przyjmowania leku, ponieważ powtarzanie dawki w krótkim odstępie czasu prowadzi do szybszego wystąpienia tachyfilaksji. Przykładami mogą być leki stosowane w terapii chorób układu krążenia, takie jak nitrogliceryna, gdzie stosowanie leku w krótkich odstępach czasu powoduje, że pacjent wymaga zwiększonych dawek, aby uzyskać ten sam efekt terapeutyczny. Zjawisko to jest istotne w praktycznej farmakoterapii, ponieważ wymaga od lekarzy ciągłego monitorowania pacjentów oraz dostosowywania dawkowania, aby uniknąć zmniejszenia skuteczności leczenia. Warto także zauważyć, że tachyfilaksja nie jest tym samym co tolerancja, ponieważ odnosi się do szybkiego spadku reakcji na lek w krótkim czasie, a nie do długoterminowego przystosowania organizmu. Rozumienie tachyfilaksji jest kluczowe w kontekście optymalizacji terapii i zapewnienia skutecznego leczenia.
Synergizm, efekt pierwszego przejścia oraz antagonizm kompetycyjny to zjawiska, które nie są bezpośrednio związane z częstością przyjmowania leku. Synergizm to zjawisko, w którym dwa lub więcej leków działają razem w sposób, który powoduje, że ich łączny efekt terapeutyczny jest większy niż suma ich indywidualnych efektów. Na przykład, w terapii bólu można łączyć opioidy z niesteroidowymi lekami przeciwzapalnymi, co może zwiększyć skuteczność leczenia. Efekt pierwszego przejścia odnosi się do metabolizowania substancji czynnej przez wątrobę po podaniu doustnym, co prowadzi do zmniejszenia ilości leku, który osiąga krążenie ogólne. To zjawisko wpływa na biodostępność leku, ale nie jest związane z częstotliwością jego przyjmowania. Antagonizm kompetycyjny to interakcja, w której substancja o podobnej strukturze konkuruje z lekiem o ten sam receptor, co prowadzi do zmniejszenia efektu terapeutycznego. To zjawisko jest istotne w kontekście farmakologii, ale nie ma bezpośredniego związku z czasem podawania leku. W praktyce, lekarze muszą zrozumieć różnice między tymi zjawiskami, aby skutecznie zarządzać terapią pacjentów i unikać niepożądanych interakcji oraz zmniejszenia skuteczności leków.