Kwalifikacja:
MED.09 - Sporządzanie i wytwarzanie produktów leczniczych oraz prowadzenie obrotu produktami leczniczymi, wyrobami medycznymi, suplementami diety i środkami spożywczymi specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz innymi produktami dopuszczonymi do obrotu w aptece
Który roztwór należy wykonać z użyciem łaźni wodnej?
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Glicerolowy roztwór tetraboranu sodu należy wykonywać z użyciem łaźni wodnej z uwagi na jego właściwości fizyczne i chemiczne, które wymagają kontrolowanej temperatury do prawidłowego rozpuszczenia i uzyskania homogenicznego roztworu. Tetraboran sodu, znany także jako boraks, ma ograniczoną rozpuszczalność w zimnej wodzie, dlatego podgrzewanie roztworu w łaźni wodnej umożliwia lepsze połączenie substancji oraz zapobiega powstawaniu osadów. Podgrzewanie również wpływa na stabilność roztworu, co jest kluczowe w aplikacjach laboratoryjnych, takich jak przygotowanie buforów czy reagentów do analizy. Przykładem zastosowania glicerolowego roztworu tetraboranu sodu jest jego wykorzystanie w biologii komórkowej, gdzie służy jako stabilizator w reakcjach immunologicznych. W praktyce laboratoryjnej, zawsze należy stosować łaźnię wodną, aby zapewnić równomierne podgrzewanie i uniknąć lokalnych przegrzań, które mogą prowadzić do denaturacji lub degradacji reagentów. Dbanie o precyzyjnie kontrolowane warunki podczas przygotowywania roztworów jest zgodne z ogólnymi standardami pracy laboratoryjnej, takimi jak Good Laboratory Practice (GLP).
Wodny roztwór jodu, etanolowy roztwór detreomycyny oraz glicerolowy roztwór chlorku sodu nie wymagają użycia łaźni wodnej do ich przygotowania, co wynika z ich właściwości rozpuszczalności i stabilności chemicznej. W przypadku wodnego roztworu jodu, można go łatwo rozpuścić w zimnej wodzie bez konieczności podgrzewania. Jod w postaci rozpuszczalnika wodnego osiąga swoją odpowiednią koncentrację w temperaturze pokojowej, co czyni łaźnię wodną zbędnym narzędziem w tym procesie. Z kolei etanolowy roztwór detreomycyny dobrze rozpuszcza się w etanolu w temperaturze pokojowej, gdzie podgrzewanie może prowadzić do odparowania etanolu i tym samym zmniejszenia jego stężenia w roztworze. Glicerolowy roztwór chlorku sodu z kolei stabilnie się formuje bez dodatkowego podgrzewania, gdyż chlorek sodu jest dobrze rozpuszczalny w glicerolu. Typowe błędy myślowe, które prowadzą do wybrania tych odpowiedzi, mogą wynikać z niepełnej wiedzy na temat właściwości substancji chemicznych i różnorodnych metodyk przygotowywania roztworów. W praktyce laboratoria powinny opierać się na zrozumieniu specyficznych wymagań dla każdego składnika, aby uniknąć błędów w procesie ich przygotowywania oraz zapewnić ich odpowiednią jakość i skuteczność w późniejszych zastosowaniach.