Odpowiedź jest prawidłowa, ponieważ pasta, jako forma leku recepturowego, charakteryzuje się obecnością substancji stałych, które są nierozpuszczalne w podłożu. W przedstawionej recepturze mamy do czynienia z kwasem salicylowym i tlenkiem cynku, które są substancjami stałymi. Wazelinę białą stosuje się jako podłoże. W praktyce farmaceutycznej, pasty są często stosowane w dermatologii do leczenia stanów zapalnych skóry oraz do ochrony przed czynnikami zewnętrznymi. Tworzą one na skórze warstwę ochronną, co jest istotne w przypadku oparzeń, otarć czy odparzeń. Oprócz tego, z uwagi na właściwości adsorpcyjne tlenku cynku, takie preparaty mogą również wykazywać działanie wysuszające. Dobrą praktyką w aptece jest korzystanie z past w przypadku schorzeń wymagających lokalnego działania substancji czynnych, co czyni je efektywnym rozwiązaniem w farmakoterapii.
Wybór odpowiedzi innej niż pasta wskazuje na nieporozumienie dotyczące właściwości różnych form leków recepturowych. Mazidło, emulsja i roztwór różnią się od pasty pod względem składu i sposobu działania. Mazidła są zazwyczaj preparatami półpłynnymi, które mogą zawierać różne substancje czynne, ale niekoniecznie muszą być oparte na substancjach stałych, co czyni je mniej odpowiednimi do opisanego przypadku. Emulsje, z kolei, to preparaty, w których substancje tłuszczowe są zawieszone w wodzie lub odwrotnie, co nie odpowiada charakterystyce leku sporządzonego z tlenku cynku i kwasu salicylowego. Roztwory są jednorodnymi mieszaninami substancji rozpuszczonej w cieczy, co również jest sprzeczne z zasadami przygotowywania pasty, gdzie substancje stałe są obecne w postaci nierozpuszczonej. Typowym błędem myślowym w takim przypadku jest utożsamianie różnych form leków z ich funkcją, co prowadzi do mylnych wniosków. Zrozumienie różnic między tymi formami oraz ich zastosowaniem w praktyce farmaceutycznej jest kluczowe dla prawidłowego przygotowywania leków oraz ich skuteczności w terapii.
