Kwalifikacja:
MED.09 - Sporządzanie i wytwarzanie produktów leczniczych oraz prowadzenie obrotu produktami leczniczymi, wyrobami medycznymi, suplementami diety i środkami spożywczymi specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz innymi produktami dopuszczonymi do obrotu w aptece
Leki stosowane dożylnie najczęściej występują w postaci roztworów rzeczywistych lub emulsji O/W, co oznacza, że substancja czynna jest rozpuszczona w wodzie lub w emulsji, w której woda jest fazą rozpraszającą. Roztwory rzeczywiste charakteryzują się jednorodnością i stabilnością, co jest kluczowe w kontekście podawania dożylnego, ponieważ zapewniają szybką i równomierną absorpcję leku do krwiobiegu. Z kolei emulsje O/W są preferowane, gdy substancje czynne są trudne do rozpuszczenia w wodzie, a ich rozproszenie w postaci małych kropelek w fazie wodnej pozwala na lepszą biodostępność. W praktyce klinicznej, takie formy leku są powszechnie stosowane w terapii pacjentów wymagających szybkiego działania, jak w przypadku leków przeciwbólowych, antybiotyków czy leków stosowanych w anestezjologii. Przykładem może być roztwór soli fizjologicznej z dodatkiem leku, który jest podawany dożylnie w celu nawodnienia lub uzupełnienia elektrolitów, co jest zgodne z dobrymi praktykami farmaceutycznymi oraz wytycznymi dotyczącymi infuzji dożylnej.
Wybór nieprawidłowych odpowiedzi wskazuje na pewne nieporozumienia związane z formami leku dożylnego. Zawiesiny, które są jedną z opcji wymienionych w niepoprawnych odpowiedziach, są to systemy, w których cząstki stałe są rozproszone w cieczy, ale ich niestabilność i potencjalne osadzanie się osadu czynią je mniej odpowiednimi do zastosowań dożylnych. Ruchome cząstki mogą prowadzić do zatorów w naczyniach krwionośnych, co jest niebezpieczne. Emulsje W/O/W, które również zostały wymienione, są bardziej skomplikowanymi systemami, które mają zastosowanie w specyficznych przypadkach, ale nie są standardem w terapii dożylnej, ponieważ nie zapewniają optymalnej biodostępności leków. Emulsje te są rzadko stosowane w praktyce klinicznej ze względu na ich niewielką stabilność oraz ograniczone możliwości rozpuszczania substancji czynnych. Roztwory rzeczywiste natomiast są preferowane ze względu na ich optymalne właściwości farmakokinetyczne. Ostatecznie, stosowanie zawiesin lub roztworów rzeczywistych w kontekście dożylnym opiera się na zasadach bezpieczeństwa i efektywności terapeutycznej, co wymaga dogłębnego zrozumienia właściwości fizykochemicznych substancji aktywnych i ich interakcji z organizmem.