Pacjenci ze schorzeniami wątroby, takimi jak marskość, przewlekłe zapalenie wątroby czy stłuszczenie wątroby, mogą mieć upośledzoną zdolność do metabolizowania leków. Wątroba jest kluczowym organem odpowiedzialnym za metabolizm substancji czynnych leków, a jej dysfunkcja może prowadzić do opóźnionego rozkładu i eliminacji leków z organizmu. Dlatego lekarze często zalecają stosowanie mniejszych dawek leków metabolizowanych w wątrobie. Na przykład, w przypadku stosowania leków przeciwbólowych takich jak paracetamol, dawka powinna być zredukowana, aby uniknąć toksycznego wpływu na wątrobę. W praktyce klinicznej istotne jest, aby lekarze monitorowali funkcję wątroby pacjentów oraz dostosowywali dawkowanie na podstawie wyników badań laboratoryjnych, jak poziom aminotransferaz czy bilirubiny. Dostosowanie dawek jest zgodne z zaleceniami standardów terapeutycznych, takich jak wytyczne American College of Gastroenterology, które podkreślają znaczenie bezpiecznego i skutecznego leczenia w grupie pacjentów z chorobami wątroby.
Przyjmowanie leków w wyższych dawkach przez pacjentów z uszkodzoną wątrobą jest podejściem nieodpowiednim i potencjalnie niebezpiecznym. Wątrobowe metabolizowanie leków jest procesem skomplikowanym, który polega na przekształceniu substancji czynnych w formy bardziej rozpuszczalne w wodzie, umożliwiające ich wydalenie z organizmu. U pacjentów z dysfunkcją wątroby, ten proces może być upośledzony, co prowadzi do kumulacji leków w organizmie, a tym samym do zwiększonego ryzyka działań niepożądanych oraz toksyczności. Propozycja stosowania wyższych dawek z założeniem, że wątrobowy metabolizm jest niezmieniony, jest mylna i opiera się na błędnym założeniu, że organizm pacjenta jest w stanie tolerować takie dawki. Kolejny błąd myślowy pojawia się w przypadku stwierdzenia, że dawka nie ma znaczenia w procesach metabolicznych – nie można zaniedbywać faktu, że każda substancja czynna ma swoją określoną dawkę terapeutyczną, której przekroczenie prowadzi do poważnych konsekwencji zdrowotnych. Ostatnia z fałszywych koncepcji zakłada, że odpowiednia dawka jest uzależniona od cech osobniczych, co w kontekście schorzeń wątroby nie jest wystarczającym argumentem. Owszem, mogą występować różnice indywidualne w metabolizmie, ale w przypadku uszkodzonej wątroby, standardowo należy przyjąć mniejsze dawki, aby nie narażać pacjenta na ryzyko dodatkowych komplikacji zdrowotnych.