Fiolet gencjanowy, znany również jako Pyoctaninum coeruleum, jest barwnikiem stosowanym w medycynie i dermatologii, mającym właściwości antyseptyczne oraz dezynfekujące. Jego skuteczność w zwalczaniu bakterii, grzybów oraz wirusów sprawia, że często bywa stosowany w leczeniu ran, oparzeń oraz w dermatologii do zwalczania infekcji skórnych. Fiolet gencjanowy znalazł zastosowanie nie tylko w medycynie, ale także w weterynarii, gdzie służy do leczenia różnych dolegliwości skórnych u zwierząt. Zgodnie z zaleceniami standardów medycznych, należy stosować go ostrożnie, aby uniknąć podrażnień skóry, a także stosować go w odpowiednich stężeniach, co podkreśla znaczenie znajomości właściwości farmakologicznych substancji. Ponadto, fiolet gencjanowy może być stosowany w laboratoriach do barwienia preparatów mikroskopowych, co czyni go wszechstronnym narzędziem zarówno w praktyce medycznej, jak i badawczej.
Wybór jodyny, dermatolu oraz nadmanganianu potasu jako synonimów Pyoctaninum coeruleum jest błędny z kilku powodów. Jodyna, będąca roztworem jodu w alkoholu, jest powszechnie stosowanym środkiem antyseptycznym, ale jej działanie opiera się na innych mechanizmach, głównie polegających na tworzeniu jodków, które niszczą mikroorganizmy. W przeciwieństwie do fioletu gencjanowego, jodyna nie jest barwnikiem i ma inny profil działania. Dermatol, znany jako węglan bizmutu, również różni się od fioletu gencjanowego pod względem chemicznym i zastosowania. Stosowany jest głównie w leczeniu ran oraz w dermatologii, ale nie ma właściwości barwienia ani nie działa w taki sposób jak fiolet gencjanowy. Nadmanganian potasu, stosowany głównie jako środek dezynfekujący i utleniający, również nie jest synonimem fioletu gencjanowego. Jego mechanizm działania różni się, polegając na utlenianiu, a nie na działaniu barwników. Każde z tych substytutów ma swoje unikalne właściwości i zastosowanie, co podkreśla znaczenie dokładnego rozróżnienia pomiędzy nimi. Typowym błędem jest mylenie substancji o podobnym zastosowaniu, co prowadzi do nieprawidłowych wniosków oraz błędnego doboru środków w praktyce klinicznej. Wiedza na temat właściwości i zastosowania tych substancji jest kluczowa w medycynie oraz farmacji.