Odpowiedź D jest prawidłowa, ponieważ stężenie kwasu solnego w leku recepturowym wynosi 0,25%, co jest zgodne z dopuszczalnym limitem 0,5%. Przygotowanie leku polega na rozpuszczeniu pepsyny w pełnej ilości wody, co zapewnia odpowiednią rozpuszczalność i aktywność enzymu. Następnie dodaje się syrop prosty, który działa jako nośnik, a na koniec roztwór kwasu solnego. Takie podejście jest zgodne z dobrymi praktykami farmaceutycznymi, zapewniającym stabilność leku oraz jego skuteczność. Znajomość dopuszczalnych stężeń substancji czynnych jest kluczowa w farmacji, ponieważ pozwala na uniknięcie inaktywacji substancji aktywnej, co mogłoby prowadzić do nieskutecznych terapii. Prawidłowe przygotowanie leku recepturowego wymaga także uwzględnienia interakcji składników oraz ich właściwości chemicznych, co jest istotnym elementem w praktyce farmaceutycznej.
Odpowiedzi A, B i C nie spełniają wymogów dotyczących stężenia kwasu solnego w leku recepturowym. Odpowiedzi te mogą sugerować, że stężenie kwasu solnego wynoszące 0,5% lub więcej jest akceptowalne, co jest niezgodne z rzeczywistością, gdyż takie stężenie przekracza dopuszczalny limit i prowadziłoby do inaktywacji pepsyny. Ponadto, nieprawidłowe podejścia mogą wynikać z błędnej interpretacji przepisów dotyczących przygotowania leku, co może prowadzić do poważnych konsekwencji terapeutycznych. Zrozumienie, jak substancje działają w różnych pH, jest kluczowe w farmacji, a niewłaściwe przygotowanie leku może zniweczyć jego skuteczność. Ważne jest, aby zawsze opierać się na aktualnych standardach i dobrych praktykach, które wskazują na konieczność ścisłego przestrzegania zalecanych stężeń. Nieprzestrzeganie tych zasad nie tylko stawia pod znakiem zapytania efektywność terapii, ale także może prowadzić do działań niepożądanych, co jest absolutnie niedopuszczalne w praktyce farmaceutycznej. W związku z tym, należy zawsze dążyć do dokładności w obliczeniach oraz ścisłego przestrzegania zaleceń w zakresie przygotowywania leków.
