Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu

Wybierając tło do zdjęć portretowych w stylu low key, można się łatwo pomylić, jeśli nie zna się podstaw dotyczących światła i kolorystyki w fotografii studyjnej. Jasne tła, jak białe czy żółte, mogą wydawać się atrakcyjne, bo kojarzą się z czystością czy pogodą, ale kompletnie nie współgrają z główną ideą low key. Problem jest taki, że białe i żółte tła odbijają światło – nie da się wtedy uzyskać głębokich cieni, a zdjęcie traci swój charakterystyczny, mroczny klimat. Przez to osoba na zdjęciu zlewa się z jasnym tłem, a efekt kontrastu, który buduje się światłem, po prostu znika. Zielone tło to już zupełnie inna bajka – ono jest używane do tzw. green screen, czyli wycinania postaci i podkładania innych teł w postprodukcji. Ani nie nadaje klimatu low key, ani nie jest praktyczne przy tego typu fotografii, bo wymaga dodatkowej obróbki, a i tak końcowy efekt jest zupełnie nie ten. Często osoby zaczynające przygodę z fotografią myślą, że każde tło można „przyciemnić” odpowiednim ustawieniem światła, ale niestety tak się nie da – jasne kolory zawsze będą odbijać jakieś światło, nawet jeśli się je mocno wygasi. Branżowe standardy są jasne: jeśli chcemy wyciągnąć maksimum z portretu low key, pracujemy na czarnym, pochłaniającym światło tle. Tak jest po prostu najłatwiej uzyskać głęboki kontrast, który stanowi o jakości tego rodzaju zdjęć. Wybierając inne kolory, zawsze walczysz z niepotrzebnymi odbiciami, a efekt końcowy nie spełni założeń tej techniki. Z mojego punktu widzenia, to jeden z najczęściej spotykanych błędów u osób uczących się fotografii studyjnej – nie doceniają roli tła. Dobre praktyki podpowiadają jasno: low key to klimat zbudowany na czerni, a nie na jasnych czy bardzo kolorowych tłach.