Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu

W praktyce bardzo często spotyka się błędne przekonanie, że każda fotografia automatycznie podlega ochronie prawem autorskim albo że wystarczy po prostu nacisnąć spust migawki, by mieć do wszystkiego prawa. To niestety nie jest takie proste. Na przykład, jeśli zdjęcie jest tylko prostą informacją prasową – czyli pokazuje tylko fakt, bez jakiegokolwiek indywidualnego wkładu twórczego, ot, rejestruje rzeczywistość jak kamera przemysłowa – to nie spełnia wymagań ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Tak samo, jeśli fotografia jest formą komunikatu bez oznak indywidualnego charakteru, czyli np. zdjęcie do dokumentu zrobione według sztywnej instrukcji, bez jakiegokolwiek własnego pomysłu fotografa. W takich przypadkach nie mamy do czynienia z utworem w rozumieniu prawa autorskiego, bo brakuje tego „czegoś od autora”. Często też pojawia się mylne przekonanie, że kopiowanie i nieograniczone rozpowszechnianie zdjęć wpływa na ich status prawny – a to w ogóle nie ma znaczenia. Niezależnie od tego, ile osób widziało lub skopiowało zdjęcie, o ochronie autorsko-prawnej decyduje tylko oryginalność i przejaw intelektualnej twórczości, co potwierdzają polskie oraz międzynarodowe standardy branżowe. Z mojego doświadczenia wynika, że wiele osób myli prawo autorskie z prawami do wizerunku albo z zasadami cytowania. Kluczem jest pamiętać, że prawo chroni pomysły, których nie da się powtórzyć identycznie, bo są wynikiem pracy twórczej konkretnej osoby. Zawsze warto wracać do praktyki oceny twórczości i oryginalności fotografii, zanim zaczniemy ją traktować jako własność chronioną prawem autorskim.