Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu

Analizując wszystkie wymienione warianty oświetlenia, łatwo zauważyć, że powszechnym błędem jest utożsamianie położenia cienia z kierunkiem padania światła. W praktyce, jeśli cień pojawia się przed obiektem (czyli w stronę obserwatora, obiektywu), oznacza to, że światło musi padać z tyłu – za obiektem, w kierunku aparatu. Oświetlenie górne, chociaż daje atrakcyjne cienie pod obiektem, nigdy nie spowoduje, że cień pojawi się przed obiektem w przestrzeni fotografowanej; cień najczęściej "ucieka" w dół, zgodnie z kierunkiem padania światła. W przypadku światła bocznego cień pojawia się obok obiektu, po przeciwnej stronie niż źródło światła – to klasyka na planie zdjęciowym, gdzie zależy nam na pokazaniu modelowania bryły i struktury powierzchni. Oświetlenie przednie z kolei, typowe np. dla lampy błyskowej zamontowanej nad obiektywem, eliminuje większość cieni i sprawia, że powierzchnie wydają się płaskie, a cień, jeśli się pojawia, chowa się za fotografowanym obiektem (czyli jest praktycznie niewidoczny dla odbiorcy zdjęcia). Wydaje mi się, że często myli się kierunki światła, zwłaszcza przy pracy z jednym źródłem lub w trudnych warunkach studyjnych. Standardem w branży jest dokładna kontrola ustawienia lamp i obserwowanie nie tylko samego oświetlenia obiektu, ale przede wszystkim – rozmieszczenia cieni. To jeden z tych tematów, które na początku potrafią namieszać w głowie, ale z czasem stają się oczywiste, gdy nabierze się praktyki i zacznie świadomie modelować przestrzeń światłem.