Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu

Wybierając białe, szare lub czarne tło do fotografii, można uzyskać bardzo elegancki i czysty efekt wizualny, ale niestety nie daje to takich możliwości szybkiego i bezproblemowego usuwania tła jak w przypadku klasycznego green screenu. Najczęstszy błąd myślowy polega tu na założeniu, że jednolita powierzchnia – zwłaszcza biała czy czarna – zawsze ułatwia edycję. W praktyce jednak kolory skóry, włosów czy ubrań bardzo często mają jasne lub ciemne fragmenty, które mogą zlewać się z tłem, co utrudnia późniejsze oddzielenie postaci od tła w programach graficznych. Gdy tło jest białe lub czarne, programy do wycinania często mają problem z rozróżnieniem, gdzie kończy się obiekt, a zaczyna tło, szczególnie jeśli padają cienie lub są prześwietlenia. Szare tło natomiast bywa stosowane przy portretach, bo nie wprowadza zafarbu, ale nie nadaje się do kluczowania – nie jest wystarczająco 'egzotyczne', żeby dało się je łatwo wyodrębnić algorytmicznie. W branży filmowej i fotograficznej od lat stosuje się właśnie zielone (lub niekiedy niebieskie) tła, bo bardzo rzadko zdarza się, żeby ktoś miał naturalnie zieloną skórę albo ubrania – przez to oprogramowanie do postprodukcji może automatycznie i precyzyjnie usunąć ten kolor. W praktyce próby kluczowania na innych tłach kończą się dużą ilością ręcznej pracy, wycinaniem na piechotę i często z kiepskim efektem. Dlatego w profesjonalnym środowisku nawet nie rozważa się innych jednolitych kolorów jako realnej alternatywy dla green screena, jeśli celem jest szybka i bezproblemowa zamiana tła na dowolną scenerię.