Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu

Wybierając zdjęcia 1, 3 lub 4, łatwo wpaść w pułapkę myślenia, że ciasne kadrowanie albo zbliżenie na głównych bohaterów automatycznie poprawi przekaz fotografii. W praktyce jednak takie podejście prowadzi do kilku typowych błędów warsztatowych. W przypadku zdjęcia 1, mamy mocne ograniczenie przestrzeni – nie widzimy w ogóle kontekstu sytuacyjnego, efekt pracy (bańka) jest poza kadrem, przez co obraz traci swoją opowieść i staje się statyczny, a nawet nieco przypadkowy. Użytkownicy często uważają, że im bliżej, tym lepiej, ale przy grupowych lub dynamicznych ujęciach takie ciasne kadrowanie zwykle nie daje oczekiwanego efektu. Jeśli chodzi o zdjęcie 3, kadrowanie kwadratowe ogranicza scenę na tyle, że urywa elementy istotne dla narracji (np. dorosły częściowo poza kadrem, maty i wiaderko tylko fragmentarycznie pokazane), co daje poczucie braku balansu i pełnego obrazu sytuacji. Wielu początkujących myli kwadratowy kadr z estetyką Instagramu, a to w prawdziwej fotografii reporterskiej nie zawsze się sprawdza. Natomiast zdjęcie 4 jest zbyt mocno wykadrowane na bańkę i osobę w tle, przez co gubi się kompletnie główny temat zdjęcia – działania osoby dorosłej i dziecka. Obraz jest fragmentaryczny, brakuje mu głębi oraz relacji przestrzennej pomiędzy bohaterami i otoczeniem. Myśląc praktycznie, w branży fotograficznej zawsze stawia się na kadrowanie, które nie tylko pokazuje temat, ale i buduje opowieść, prowadzi wzrok, oddaje emocje. Zbyt ciasne lub przypadkowe cięcia burzą ten efekt i powodują, że zdjęcie przestaje być atrakcyjne z punktu widzenia zarówno odbiorcy, jak i profesjonalisty.