Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu

Wybierając inne rodzaje oświetlenia, łatwo wpaść w pułapkę myślenia, że każde światło na planie zdjęciowym nadaje się do korygowania cieni na nieoświetlonej stronie obiektu. Tymczasem światło dolne i górne stosuje się głównie do kreowania określonych efektów nastrojowych, modelowania rysów czy budowania dramaturgii, a nie do subtelnego dopełniania cieni. Dolne światło, często kojarzone z efektami upiornymi lub teatralnymi, podkreśla fakturę i buduje bardzo nienaturalny klimat – raczej pogłębia cienie niż je niweluje. Z kolei światło górne (takie jak światło słoneczne w zenicie albo klasyczny „top light” na scenie) mocno rzeźbi bryłę, akcentuje cienie pod oczami, nosem czy brodą i wcale nie jest dobre do rozjaśniania tych partii, które są odwrócone od głównego źródła światła. Światło konturowe natomiast, jak sama nazwa wskazuje, służy do wyodrębniania krawędzi, separowania obiektu od tła, a nie do rozświetlania cieni po stronie przeciwnej do światła kluczowego. Typowym błędem jest sądzenie, że jakiekolwiek dodatkowe źródło światła automatycznie zniweluje cienie – w rzeczywistości bezpośrednie światło konturowe czy z góry tylko je pogłębi albo przesunie, zamiast subtelnie je wypełnić. Z mojego doświadczenia wynika, że tylko światło wypełniające – rozproszone, o dużej powierzchni i niskiej intensywności – pozwala uzyskać naturalny balans jasności i wydobyć szczegóły w partiach zanurzonych w półcieniu. Tego uczą na kursach operatorskich i to jest standardowa praktyka w profesjonalnych studiach fotograficznych i filmowych. Rozwijając warsztat, ważne jest, żeby nauczyć się rozpoznawać zadania każdego typu światła i nie mylić funkcji dekoracyjnych czy ekspresyjnych z funkcją korekcyjną, jaką spełnia światło wypełniające.