Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu

Poruszając temat korygowania cieni na planie zdjęciowym, łatwo jest się pomylić, bo każde światło w setupie ma swoją określoną funkcję, ale nie każde wpływa bezpośrednio na głębokość cieni po stronie nieoświetlonej. Górne światło – choć często wykorzystywane do stworzenia klimatu lub zaakcentowania włosów i barków, nie rozjaśni cieni w oczekiwany sposób; raczej doda mocne kontrasty na twarzy, a w niektórych przypadkach wręcz pogłębi cienie pod oczami czy nosem. Tłowe światło zaś stosuje się głównie do oddzielenia postaci od tła, dzięki czemu model nie zlewa się z otoczeniem. Nie ma natomiast realnego wpływu na wypełnienie cieni na twarzy czy sylwetce. Światło konturowe to osobna bajka – jego zadaniem jest podkreślenie kształtu, wymodelowanie krawędzi sylwetki, nadanie przestrzenności, ale właśnie poprzez tworzenie mocnych, kontrastowych linii światła po bokach. Można się nabrać, że to ono „zmiękcza” cienie, ale w praktyce kontur jeszcze wyostrza podział światła i cienia na obiekcie. Typowym błędem jest mylenie funkcji poszczególnych świateł, bo na pierwszy rzut oka każde z nich wydaje się czymś „doświetlającym”. Jednak w profesjonalnych standardach branżowych, jeśli chodzi o łagodzenie głębokości cieni po stronie nieoświetlonej, zawsze sięga się po światło wypełniające. To światło właśnie decyduje o miękkości modelowania i pozwala zachować naturalność, szczególnie przy zdjęciach portretowych czy produktowych. Brak tego rozróżnienia prowadzi do zbyt twardych, nieprzyjemnych efektów wizualnych, które ciężko potem zniwelować w postprodukcji. Myślę, że warto eksperymentować na planie i patrzeć, jak zmiana ustawienia każdego z typów światła realnie wpływa na odbiór fotografowanego obiektu – wtedy bardzo szybko widać, które światło za co odpowiada.