Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu

Na tej fotografii można łatwo się pomylić, bo pojawia się kilka cech, które sugerują różne typy kompozycji. Jednak istotne jest, żeby dokładnie przeanalizować, jakie elementy naprawdę przeważają. Kompozycja zamknięta i centralna zakłada, że główny motyw jest jasno ograniczony ramami zdjęcia i zlokalizowany w centrum – tutaj natomiast wszystko dynamicznie ucieka poza kadr, a wzrok prowadzony jest spiralnie, więc trudno mówić o centralizacji i zamknięciu. Kompozycja otwarta i symetryczna wymagałaby, żeby układ elementów rozkładał się równo po obu stronach osi zdjęcia, tymczasem spiralne schody i ich rytmiczny układ wykluczają symetrię. Kompozycja zamknięta i asymetryczna również nie pasuje, ponieważ choć linie mają nieregularny przebieg, nadal nie da się tu mówić o zamknięciu kadru i ograniczeniu przestrzeni – zdjęcie aż prosi się, by wyobrazić sobie, co jest dalej. Typowe błędy to utożsamianie powtarzalności z symetrią lub zakładanie, że każdy „okrągły” motyw jest centralny. Tymczasem w praktyce branżowej, na przykład podczas fotografowania architektury, kładzie się nacisk na rozróżnianie rytmu (opartego na powtórzeniach) od symetrii (opartej na lustrzanym odbiciu). Warto pamiętać, że kompozycja otwarta zawsze zachęca odbiorcę do myślenia, co jest poza zdjęciem, a rytmiczność wynika tu z powtarzających się elementów – nie z ich symetrycznego ułożenia ani centralnego położenia. To kluczowa różnica, często pomijana przez początkujących.