Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu

Wiele osób zakłada, że teleobiektywy albo obiektywy długoogniskowe mocno zniekształcają obraz, bo 'ściągają' tło lub kompresują perspektywę. To jednak jest tylko częściowo prawda i często prowadzi do klasycznych nieporozumień w fotografii portretowej. Teleobiektywy rzeczywiście sprawiają, że tło wydaje się bliżej, ale tak naprawdę ich działanie nie polega na deformowaniu proporcji twarzy, lecz bardziej na minimalizowaniu dystorsji – stąd są tak popularne w portretach studyjnych. Obiektywy standardowe – najczęściej około 50 mm dla pełnej klatki – dają neutralny efekt, podobny do tego, jak widzimy świat swoim okiem. W praktyce zdjęcia portretowe wykonane 'pięćdziesiątką' są bardzo naturalne, choć czasem mogą nieco zaokrąglać rysy, jeśli podejdziemy za blisko. Obiektywy długoogniskowe to po prostu teleobiektywy – tu nie ma dodatkowych efektów poza wspomnianym ‚spłaszczeniem’ perspektywy. Najczęstszym źródłem błędu jest właśnie utożsamianie długości ogniskowej z dystorsją geometryczną – a przecież to szeroki kąt, stosowany z tej samej odległości, powoduje, że proporcje twarzy są mocno zaburzone: nos wychodzi na pierwszy plan, oczy i uszy cofają się, całość wygląda nienaturalnie. Nawet w podręcznikach i standardach branżowych wyraźnie się podkreśla, żeby do portretów nie używać zbyt szerokich kątów – minimum bezpieczne to ok. 70 mm. Szerokokątny obiektyw z bliska nadaje się tylko do efektów specjalnych albo karykatur, nie do klasycznych portretów. Z mojego doświadczenia to właśnie złe dobranie ogniskowej najczęściej rujnuje efekt końcowy zdjęcia portretowego, a nie ustawienie teleobiektywu czy standardowego obiektywu.