Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu

Często można spotkać się z przekonaniem, że wystarczy przygotować zdjęcie w tej samej rozdzielczości, w jakiej planujesz drukować docelowo, czyli 300 dpi. Wydaje się to logiczne, bo przecież 300 dpi to taki branżowy standard dla druku wysokiej jakości. Jednak tu kluczowe jest zrozumienie, że powiększając obraz – z 10x15 cm do 20x30 cm – rozciągamy go dwukrotnie w każdym wymiarze. Jeżeli obraz źródłowy miał 300 dpi, to po powiększeniu jego fizyczna rozdzielczość spadnie do 150 dpi. To już zdecydowanie za mało na ostry wydruk fotograficzny, bo standardowe maszyny drukujące wymagają właśnie tych magicznych 300 dpi minimum. Z drugiej strony, wybranie rozdzielczości 1200 dpi czy nawet 600 dpi w kontekście docelowego druku 20x30 cm wydaje się przesadą, ale tylko z pozoru – bo właśnie 600 dpi na wejściu daje Ci optymalny rezultat. Wybierając 1200 dpi, generujesz niewspółmiernie duże pliki, co na ogół nie ma sensu, bo i tak nie uzyskasz lepszej jakości na wydruku – drukarka tego nie przetworzy. Z kolei 150 dpi to typowy błąd – taka rozdzielczość jest po prostu zbyt niska do wydruków fotograficznych, chyba że drukujesz jakieś plakaty do oglądania z kilku metrów. Moim zdaniem, najczęstszym błędem jest nieuwzględnianie, jak zmienia się rozdzielczość przy powiększaniu obrazu – ludzie myślą, że dpi to jakaś magiczna stała, a to przecież tylko stosunek liczby pikseli do rozmiaru wydruku. W praktyce, gdy przygotowujesz zdjęcia do druku, musisz zawsze pomyśleć o finalnym formacie i ewentualnym powiększaniu – wtedy łatwo dojść do wniosku, że konieczne jest przygotowanie pliku w jakości 600 dpi, żeby po powiększeniu było te potrzebne 300 dpi. Bez tego drukarnia będzie musiała sztucznie dorabiać piksele, co rzadko kończy się dobrze. To taka podstawowa zasada w branży poligraficznej, którą dobrze mieć z tyłu głowy.