Kwalifikacja: AUD.02 - Rejestracja, obróbka i publikacja obrazu

Wiele osób utożsamia zniekształcenia obrazu z obiektywami innymi niż „rybie oko”, co nie jest do końca trafne. Obiektyw portretowy, najczęściej o ogniskowej 85–135 mm, jest projektowany właśnie po to, by minimalizować dystorsje i odwzorowywać proporcje twarzy oraz sylwetki możliwie naturalnie. Z tego powodu portrety wykonywane takim obiektywem są pozbawione niechcianych zniekształceń – to jeden z podstawowych standardów w fotografii portretowej. Z kolei obiektyw standardowy (najczęściej 50 mm na pełnej klatce) ma pole widzenia zbliżone do ludzkiego oka i generuje bardzo niewielką dystorsję. W fotografii codziennej czy reportażowej jest po prostu najbezpieczniejszym wyborem, jeśli chodzi o naturalność perspektywy – nie wydłuża ani nie spłaszcza nadmiernie przestrzeni. Obiektywy długoogniskowe, czyli tzw. teleobiektywy, optycznie raczej spłaszczają obraz, przez co odległości między obiektami wydają się mniejsze, ale nie generują typowych „zniekształceń” w sensie krzywienia linii. W praktyce, jeśli pojawia się problem z dużymi zniekształceniami, to niemal zawsze chodzi o ekstremalnie szerokokątne konstrukcje, takie jak „rybie oko”. Często myli się pojęcia dystorsji i kompresji perspektywy, co prowadzi do nieporozumień – warto to rozróżniać. Dobre praktyki branżowe zalecają wybór ogniskowej zależnie od efektu, jaki chcemy uzyskać, przy czym tylko „rybie oko” daje ten charakterystyczny, mocno zdeformowany obraz. Pozostałe obiektywy są wręcz projektowane tak, by dystorsje jak najbardziej ograniczyć.